Υπάρχει μία ταινία του 1983 με τον τίτλο "Μαθήτρια το πρωί, πόρνη το βράδυ", ταινία που αν μη τι άλλο, προκαλεί μόνο και μόνο από τον τίτλο της. Σκοπός μου σήμερα δεν είναι να σας προκαλέσω και εγώ με την αναφορά μου στην ταινία, αλλά να μοιραστώ μαζί σας την (σχεδόν) παρόμοια ζωή που ζω εδώ και περίπου έναν χρόνο.
Πριν από έναν χρόνο, μου τηλεφώνησε ο ιδιοκτήτης ενός metal bar στην Λευκωσία και μου πρότεινε να παίζω μουσική κάθε Παρασκευή. Φυσικά δέχτηκα γιατί (όσοι με ξέρετε το γνωρίζετε ήδη) είμαι άρρωστος με την μουσική!
Από τότε λοιπόν και κάθε Παρασκευή, αφού σχολάω από την κανονική δουλειά, πετάω τα πουκάμισα και τα καλά παντελόνια, φοράω τα metal t-shirts μου και τα τζιν μου και πηγαίνω στην δεύτερη δουλειά που όμως μόνο ως δουλειά δεν την βλέπω. Εκεί εμφανίζεται ένας άλλος εαυτός μου, ένας εαυτός που είχε χαθεί για πολλά χρόνια και τον συνάντησα ξανά μέσα σε αυτές τις βραδιές. Μπορώ κάλλιστα να πω ότι μου είχε λείψει!
Ακούγοντας τα παραπάνω λόγια κάποιος θα σκεφτεί ότι "ξεσαλώνω" με διάφορους τρόπους κάνοντας αυτή τη δουλειά. Όχι, δεν ξεπερνάω ποτέ τα όρια μου. Επίσης είμαι πιστός σε όλες τις αρχές μου, χωρίς να προδίδω κανέναν. Αυτό που κάνω, προσπαθώ να το κάνω καλά. Να παίξω τη μουσική που ξέρω και να διασκεδάσει ο κόσμος. Αυτή είναι η προτεραιότητά μου και αυτή θα είναι για πάντα.
Το θετικό για μένα, κάνοντας αυτή τη "δουλειά" είναι ότι γνωρίζω κόσμο από εκεί μέσα που θα μπορούσαν να είναι οι χαρακτήρες επόμενων διηγημάτων μου. Ένας από αυτούς ήταν και ο τύπος που έγραψα στο διήγημα "Αλεξάνδρα", ένα διήγημα που είχε δημοσιευθεί στο ONE:STORY. Φυσικά ακόμα και αν γνωρίζετε όλους τους θαμώνες που συχνάζουν στο bar που παίζω μουσική, δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβετε ποιός είναι, καθώς έχουν προστεθεί πολλά φανταστικά στοιχεία στον χαρακτήρα του.
Αυτά για σήμερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.