Σάρκα, Αίμα και... Εκλογές

Εδώ και ημέρες το βασικό θέμα των συζητήσεων είναι οι εκλογές. Οι συζητήσεις πάνε και έρχονται, άλλες φορές με περισσότερο πάθος από όσο χρειάζεται, ενώ άλλες λιγότερο. Συμφωνώ ότι οι εκλογές είναι κάτι πολύ σημαντικό για ένα κράτος και τους πολίτες τους και είμαι ο πρώτος που λέει ότι η αποχή από τις κάλπες δεν είναι λύση, όμως δεν μπορώ με τίποτα να χωνέψω τους φανατισμούς που βλέπω από ορισμένους. Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να γίνουν στην πολιτική. Και φυσικά εδώ στη Κύπρο μας έχουν καταφέρει και το αντίθετο: Να πολιτικοποιήσουν το ποδόσφαιρο! Η σύνδεση της πολιτικής με το ποδόσφαιρο (και το αντίθετο) λοιπόν είναι ένα θέμα που πάντα με έβρισκε απέναντί του.

Το ποδόσφαιρο είναι το αγαπημένο μου άθλημα, χωρίς να φανατίζομαι ιδιαίτερα. Ναι, πολλές φορές σκάω όταν χάνει η αγαπημένη μου ομάδα, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στα 90 λεπτά του αγώνα, μετά το… ξεχνάω. Πάντα παρακολουθούσα τόσο εγχώριο όσο και παγκόσμιο ποδόσφαιρο, κάτι που για να πω την αλήθεια το έχω μειώσει αρκετά τα τελευταία χρόνια και δεν μπορώ να κρύψω ότι μου λείπει. Δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτό το υπέροχο άθλημα το έχουν συνδέσει με την πολιτική τόσο πολύ. Αλλά δεν είναι αυτό το σημερινό μου θέμα, παρά τον μεγάλο πρόλογο…

Εκμεταλλεύτηκα αυτές τις 2 ημέρες των εκλογών αφιερώνοντας τες στο αγαπημένο μου διάβασμα. Τελείωσα ένα βιβλίο του αγαπημένου μου συγγραφέα τρόμου, του Γκράχαμ Μάστερτον, με τίτλο "Σάρκα & Αίμα". Άλλο ένα καταπληκτικό βιβλίο από τον άρχοντα του είδους! Η μαγεία αυτού του ανθρώπου να δημιουργεί αυτές τις αποπνικτικές ιστορίες που δεν συνιστάται να τις διαβάζουν άνθρωποι με καρδιακές ανεπάρκειες, είναι απίθανη. Εκεί όμως που ξεχωρίζει ιδιαίτερα αυτός ο άνθρωπος, είναι ότι καταφέρνει να κάνει τις ιστορίες του τόσο πειστικές, ακόμα και αν είναι εντελώς παράλογες! Δεν θα αναπτυχθώ στο "Σάρκα & Αίμα" καθώς ίσως να μπω σε λεπτομέρειες που δεν θέλει κάποιος να διαβάσει και να του χαλάσω την έκπληξη (αν τελικά αποφασίσει να διαβάσει το βιβλίο), αλλά το θέμα του είναι τόσο περίεργο που όμως όσο το διαβάζεις σου φαίνεται αρκετά λογικό. Αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να το αποκτήσω και θα αρχίσω να το δουλεύω σιγά-σιγά. Θυμάμαι ότι είχα διαβάσει μία συνέντευξη του Μάστερτον στο διαδικτυακό περιοδικό Fantasy Gate όπου ο Μάστερτον είχε πει κάτι ανάλογο:

"Όταν ήμουν μικρός συνήθιζα να διαβάζω Ιούλιο Βερν και Έντγκαρ Άλλαν Πόε, αλλά επίσης και τους Ρώσους συγγραφείς Ντοστογιέφσκι και Τολστόι. Πάντα αγαπούσα τους συγγραφείς που έκαναν τις ιστορίες τους πέρα για πέρα πειστικές, ακόμα και αν είχαν την πιο εξωφρενική και φανταστική πλοκή. Συνήθιζα να σχεδιάζω και να γράφω δικά μου κόμικς και μικρές ιστορίες όταν ήμουν οχτώ χρονών, και να τα διαβάζω στους φίλους μου. Όταν ήμουν δεκατεσσάρων έγραψα ένα 400σέλιδο διήγημα με θέμα τα βαμπίρ που το αποκαλούσα Morbleu, όμως δυστυχώς το έχασα... ή ευτυχώς... ήταν απαίσιο. Όταν μεγάλωσα επηρεάστηκα από μεγάλους συγγραφείς όπως τους Nelson Algren και Walt Whitman, και αργότερα από κορυφαίους συγγραφείς όπως τους William Burroughs και Jack Kerouac.Γνώρισα τον William Burroughs πολύ καλά και μου δίδαξε πως να δημιουργώ ένα ιδιαίτερο είδος αληθοφάνειας στις νουβέλες μου "ζώντας" τα και όχι απλά γράφοντας γι αυτά. Έτσι εξηγείται το γιατί δίνω μεγάλη σημασία στα μυθιστορήματά μου στον καιρό, τους ήχους, τις μυρωδιές και τις γεύσεις που οι χαρακτήρες μου βιώνουν."

Πόσο εκπαιδευτικό και καθοδηγητικό όλο αυτό…