Το θέμα που δόθηκε ήταν η "Εισβολή". Άρχισα λοιπόν να γράφω μία ιστορία που τελικά μου βγήκε πολύ αλλόκοτη (δανειζόμενος την λέξη από τον φίλο μου Ανδρέα)... Αλλά όχι με την έννοια που νομίζετε. Η αλήθεια είναι ότι έπαθα αυτό που οι συγγραφείς αναφέρουν ως "writer's block" κάπου στα μισά του κειμένου, αλλά έπρεπε να το συνεχίσω για να προλάβω τον διαγωνισμό. Με την τροπή που έδωσα στο δεύτερο μισό του κειμένου, χάθηκαν και τα αυγά και τα πασχάλια με αποτέλεσμα να μπερδέψει πολλούς από τους αναγνώστες... Την προσπάθεια αυτή μπορείτε να την διαβάσετε λίγο πιο κάτω και να κρίνετε και μόνοι σας αυτό που εννοώ. Ήταν η πρώτη μου προσπάθεια να γράψω σε έναν τέτοιον διαγωνισμό και νομίζω ότι το αποτέλεσμα ήταν αποτυχημένο. Όμως σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα παρατήσω! Πότε είναι ο επόμενος διαγωνισμός είπαμε;
Η ιστορία:
"Η εισβολή τους χώρισε
Δύο χρόνια πέρασαν από την αποφυλάκισή μου από τα κρατητήρια του Ναυπλίου. Είχα καταδικαστεί ως υπεύθυνος για τον θάνατο ενός καλού μου φίλου… Η αλήθεια είναι ότι έφταιγα. Οδηγούσα μεθυσμένος το αυτοκίνητό μου με τον φίλο μου ακόμα πιο μεθυσμένο να μισοκοιμάται στο κάθισμα του συνοδηγού. Δεν είδα ποτέ το διερχόμενο αυτοκίνητο. Έπεσα πάνω του και ο φίλος μου ο Παντελής πέθανε ακαριαία. Δεν συγχώρησα ποτέ τον εαυτό μου και δέχτηκα την τιμωρία μου χωρίς καμία διαμαρτυρία.
Πριν από μερικές ημέρες πήγα στο πατρικό μου, όπου έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο. Ήταν από εκείνα που μου είχε δανείσει ο Παντελής πριν από χρόνια. Ξεχασμένο στην βιβλιοθήκη μου, σκονισμένο, το έπιασα και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Ήταν ένα ιστορικό βιβλίο για την εισβολή στην Κύπρο. Η καταγωγή του ήταν από το νησί και διάβαζε συνέχεια για τα γεγονότα του 1974. Μου είχε κινήσει και εμένα το ενδιαφέρον και δανειζόμουν βιβλία για να μελετήσω. Καθώς λοιπόν ξεφύλλιζα αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο, έπεσε ένα διπλωμένο χαρτί. Ήταν μία διπλωμένη φωτογραφία ενός ζευγαριού, η οποία είχε κάποιες σημειώσεις πάνω της˙
"Η εισβολή τους χώρισε" έγραφε στο πάνω μέρος της φωτογραφίας. "Χάθηκαν τα ίχνη και των δύο το 1975" έγραφε πιο κάτω. Τι να σήμαιναν αυτά τα πράγματα; Ποιο ήταν αυτό το ζευγάρι; Ερωτήματα που κάτι μου έλεγε ότι έπρεπε να απαντηθούν. Έκατσα και διάβασα το βιβλίο από την αρχή. Ενώ δεν έβγαζα καμία συσχέτιση με την διπλωμένη φωτογραφία, εντούτοις έβρισκα διάφορες σημειώσεις σκορπισμένες στις σελίδες του. Σε γενικές γραμμές έλεγε για ένα ζευγάρι, αγνώστων λοιπόν στοιχείων το οποίο είχε χωρίσει κατά την εισβολή και μετά εξαφανίστηκαν από προσώπου γης χωρίς να έχει μείνει ούτε ένα ίχνος τους. Γιατί όμως ο Παντελής ασχολήθηκε τόσο εκτεταμένα με αυτό το ζευγάρι; Το μυαλό μου πήγε στο γεγονός ότι ήταν συγγενικά του πρόσωπα. Ήθελα να πάω στους γονείς του μήπως μάθαινα κάτι περισσότερο, αλλά η ντροπή μου δεν με άφηνε να κάνω κάτι τέτοιο. Πήρα τα άλλα δύο βιβλία που μου είχαν μείνει στο σπίτι από την συλλογή του Παντελή, όμως δεν υπήρχε τίποτα σχετικό. Τίποτα, εκτός από έναν αριθμό τηλεφώνου!
Όλη νύχτα η ιστορία αυτή στριφογυρνούσε στο μυαλό μου. Την επόμενη ημέρα μάζεψα όλο το θάρρος μου και κάλεσα τον αριθμό. Απάντησε ένας ηλικιωμένος κύριος. Από την προφορά του φαινόταν ότι ήταν από την Κύπρο. Των ρώτησα αν γνώριζε τον Παντελή, αλλά μου απάντησε αρνητικά. Του είπα την ιστορία που σχετίζεται με την φωτογραφία και με μεγάλη μου έκπληξη, το τηλέφωνο έκλεισε χωρίς να πάρω καμία απάντηση. Αυτό μου κέντρισε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον. Το μυστήριο έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις. Ήταν η κατάλληλη στιγμή να χρησιμοποιήσω την γειτόνισσα μου, η οποία με γλυκοκοιτάζει εδώ και καιρό. Αυτή δουλεύει σε υπηρεσία τηλεφωνικού καταλόγου, έτσι της έδωσα το τηλέφωνο για να μου πει την διεύθυνση. Γνωρίζοντας την διεύθυνση, αποφάσισα να πάω να δω από κοντά τι συμβαίνει με την ελπίδα ότι θα ανακάλυπτα κάτι.
Την επόμενη ημέρα, κατά το μεσημέρι, πήγα στην διεύθυνση. Ήταν ένα σπίτι αρκετά παλιό που το περιτριγύριζε ένας αμελημένος κήπος. Σπασμένα παράθυρα και τρύπες στην οροφή συμπλήρωναν μία θλιβερή εικόνα. Εδώ ζούσε αυτός ο ηλικιωμένος κύριος ή ήταν κάποια λάθος καταχώρηση στην υπηρεσία τηλεφωνικού καταλόγου; Πέρασα την εξώπορτα του κήπου, και προχώρησα αργά προς την πόρτα. Δεν ακουγόταν κανένας ήχος από μέσα. Χτύπησα και περίμενα μερικές στιγμές. Τίποτα. Κοίταξα από το παράθυρο αλλά ήταν πολύ σκοτεινά.
Γύρισα να φύγω, αλλά αφού έκανα μερικά βήματα και πριν προλάβω να φτάσω στην εξώπορτα, η πόρτα πίσω μου άνοιξε. Κοίταξα και ένας ηλικιωμένος άνθρωπος στεκόταν σε άθλια κατάσταση. Η όψη του με τρόμαξε καθώς ήταν μισόγυμνος, ο χρόνος τον είχε επηρεάσει φανερά, δόντια δεν πρέπει να είχε, ενώ το πιο τρομαχτικό πάνω του ήταν τα μάτια του. Ο κύριος ήταν σίγουρα τυφλός, αλλά τα μάτια του είχαν ένα πολύ περίεργο χρώμα. Τον χαιρέτισα αλλά δεν μου απάντησε. Του είπα ότι είμαι εγώ που του τηλεφώνησα χθες. Πάλι χωρίς να μου απαντήσει μου έκανε νόημα να περάσω στο σπίτι, ενώ παράλληλα γύρισε και προχώρησε πρώτος.
Τον ακολούθησα διστακτικά, όμως με την περιέργεια να μην με αφήνει ήσυχο. Το σπίτι μύριζε πολύ άσχημα με μία μίξη σαπισμένου φαγητού με κατουριές. Ο κύριος είχε κάτσει ήδη στην πολυθρόνα του και κοίταζε προς το μέρος μου. Αυτό πραγματικά με τρόμαξε, καθώς οι νεκρές κόρες των ματιών του ήταν κυριολεκτικά καρφωμένες πάνω μου. Έκατσα σε ένα σκαμνί που βρισκόταν σχεδόν απέναντί του. Ο κύριος άρχισε να μιλάει χωρίς να τον ρωτήσω τίποτα. Μου είπε για το ζευγάρι, ότι ήταν ένα πολύ αγαπημένο ανδρόγυνο που θα παντρευόταν πριν τους χωρίσει η εισβολή. Το περίεργο όμως ήταν ότι η γυναίκα που βρέθηκε στην Αμμόχωστο εξαφανίστηκε λίγο καιρό μετά χωρίς να γνωρίζει κανείς το πώς και το γιατί. Δύο μέρες μετά έγινε το ίδιο και με τον άνδρα ο οποίος είχε φιλοξενηθεί σε κάποια συγγενικά πρόσωπα στην Πάφο. Ζήτησα περισσότερες λεπτομέρειες μήπως καταλάβω για πιο λόγο ασχολήθηκε μαζί τους ο Παντελής. Καθώς ο κύριος έλεγε ότι δεν γνώριζε κανέναν με αυτό το όνομα, είδα μία φωτογραφία στον τοίχο του σαλονιού. Παλιά φωτογραφία, αλλά ο εικονιζόμενος ήταν ίδιος με τον άνδρα του ζευγαριού! Όπως καταλαβένετε η επόμενη ερώτησή μου ήταν ποιος ήταν στην φωτογραφία εκείνη. Ο κύριος σκέφτηκε λίγο πριν απαντήσει, προφανώς για να θυμηθεί ποια φωτογραφία βρισκόταν σε εκείνον τον τοίχο. Μετά από λίγο μου απάντησε πως ήταν ο ίδιος.
Κάποια συσχέτιση υπήρχε, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Δεν τόλμησα να ρωτήσω κάτι άλλο, όμως αυτό που μου είπε στο τέλος με τρόμαξε πραγματικά˙
"Μην τα ψάχνεις αυτά τα θέματα νεαρέ, θα σου τύχουν πράγματα που δεν θα επιθυμούσες" είπε κουνώντας παράλληλα απειλητικά το χέρι του. Πετάχτηκα πάνω και έφυγα σχεδόν τρέχοντας, ενώ σκουντούφλησα σε κάποια έπιπλα που βρέθηκαν στον δρόμο μου. Ο παππούς είχε σηκωθεί και προχωρούσε προς το μέρος μου. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά καθώς έφτανα στην πόρτα. Γύρισα για μία γρήγορη ματιά πίσω μου. Ο κύριος συνέχισε να έρχεται προς το μέρος μου, ενώ στο χέρι του βαστούσε κάτι που έμοιαζε με μακρύ μαχαίρι ή ίσως ένα σπαθί. Μίλησε ξανά απειλητικά λέγοντας"Η εισβολείς τιμωρούνται με θάνατο" ενώ παράλληλα σήκωσε και το μαχαίρι του. Βγήκα τρέχοντας, τα παπούτσια μου γέμισαν λάσπες, αλλά δεν σταμάτησα μέχρι που έφτασα στο αυτοκίνητό μου. Μπήκα μέσα, το έβαλα μπροστά και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Κοίταξα για μια στιγμή πίσω μου να δω αν ο κύριος είχε βγει έξω. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπεσα πάνω στο αυτοκίνητο που περνούσε από μπροστά μου… "
Κάποια από τα σχόλια αυτών που την διαβάσανε:
"Είχα την αίσθηση οτι το κείμενο θα κατέληγε αλλού, και αληθινά με μπέρδεψε το τέλος του. Επίσης δεν κατάφερα να διαπιστώσω μια συνάφεια (που αναζητούσα) ανάμεσα στο χωρισμό του ζευγαριού, και το χωρισμό των δύο φίλων με το θάνατο του ενός. Το τέλος δε σχημάτισε ακριβώς έναν κύκλο, αφού δε ξέρουμε τί συνέπεια είχε το νέο χτύπημα σε ένα αυτοκίνητο, και εξάλλου ο αφηγητής ακόμα ζει.
Η ατμόσφαιρα του κειμένου μου άρεσε, όπως και η γλώσσα. Απλά, καθώς ήδη σημείωσα, μου έμοιασε πολύ χαοτικό στην πλοκή του." - Kafka
"Δεν πολυκατάλαβα τι ακριβώς έγινε εδώ. Δεν ξέρω δηλαδή ακόμα ποιος ήτανε ποιος και τι σχέση είχε όλο αυτό με το Βαγγέλη και το τρακάρισμα και τον τρελό γέρο. Το διάβασα ευχάριστα, αλλά θέλει να ξεδιαλύνεις πολλά πράγματα ακόμη." - Nienor
"Η ιστορία ξεκινάει γεμάτη υποσχέσεις, κάπου στη μέση φαίνεται ότι άρισες να ανησυχείς γιατί δεν σου ερχόταν η συνέχεια, και στο τέλος έπαθες πανικό, κλείνοντας όπως-όπως. Κατανοητό. FFL είναι αυτό, πότε δουλεύει πότε όχι.
Ακόμη, θέλω να σου πω, ότι μέσα στο άγχος σου να τα πεις, να αφηγηθείς παρακάτω, ξέχασες να το κάνεις λογοτεχνικό. Το κείμενο μοιάζει δημοσιογραφικό." - Cassandra Gotha"Αν και είχε ωραία ατμόσφαιρα, τα επί μέρους κομμάτια της ιστορίας μού φάνηκαν κάπως ασύνδετα. Η φυλάκιση, ο Παντελής, ο γέρος, το ατύχημα. Αν και καταλαβαίνω προς τα πού θες να το πας, δεν υπάρχει ένας ξεκάθαρος λόγος που συμβαίνουν όλα." - Mesmer
"Δεν είμαι σίγουρη για τη ροή ή το νόημα της ιστορίας. Αν κρίνω από τον εαυτό μου (όταν γράφω παρόμοια βιαστικά), ξεκίνησες να γράφεις κάτι και στην πορεία σου προέκυψε κάτι άλλο; Έχεις πολλά στοιχεία που θα γίνουν τελικά κάτι δυνατό, αλλά αυτή τη στιγμή τού λείπουν πράγματα για να πει κανείς ότι είναι ολοκληρωμένο, και σα γραφή και σαν ιδέα.Στο ξανακοίταγμα, θα ήθελα περισσότερες πληροφορίες, να γίνει πιο αληθινό. Πχ, τι έγινε μετά την αποφυλάκιση; Δουλεύει, μένει με τους γονείς, τον αποκήρυξαν; Ξέρει η γειτόνισσα ότι είναι αποφυλακισμένος ή τον γλυκοκοιτάζει γιατί δεν το ξέρει (ο ρατσισμός είναι κακό πράγμα, αλλά εμείς οι συγγραφείς πρέπει να ξέρουμε να τον εκμεταλλευόμαστε δραματουργικά…)" - Naroualis
"Περιεχόμενο και Δομή:
Μου άρεσε: Η στρωτή ιστορία, η στρωτή απόδοση.
Τι θα μου άρεσε, ή τι θα ταίριαζε περισσότερο: Θα το εμπλούτιζε πιθανόν, μια αναπάντεχη “επι-πλοκή”.
Λογοτεχνικά: Λόγος χωρίς -αταίριαστες προς την ιστορία- περιττές εξάρσεις. Μένουν οι απλές περιγραφές να χτίσουν την τελική εντύπωση με εικόνες." - Πυθαρίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.