Τσαγκαροδευτέρα

Μία από τις πιο δύσκολες Δευτέρες της ζωής μου μου έδωσαν το έναυσμα για να ξεκινήσω αυτό το blog που ίσως να πέσει στον δρόμο σας και να διαβάσετε...

Γιατί είναι δύσκολη η Δευτέρα μου, δεν μπορώ να σας το αποκαλύψω, τουλάχιστον όχι αυτή τη στιγμή. Αυτό που μπορώ όμως να κάνω είναι να σας πω μερικά πράγματα για μένα.

Με λένε Αντώνη, η καταγωγή μου είναι από την τιμημένη (λέμε τώρα) Κόρινθο, είμαι 35 ετών και ζω στην Κύπρο τα τελευταία 8 χρόνια μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά μου. Εργάζομαι στην Λευκωσία σε μία δουλειά που την αγαπώ, αλλά μου τρώει πάρα πολλές ώρες...

Αυτό που ίσως σας ενδιαφέρει περισσότερο όμως είναι ότι λατρεύω το γράψιμο! Γράφω από πολύ μικρός, με μεγάλα διαλείμματα όμως. Γράφω διάφορα πράγματα, τα περισσότερα όμως κινούνται στον χώρο του φανταστικού. Από ηρωική φαντασία μέχρι και τα αγαπημένα μου διηγήματα τρόμου. Έχω γράψει και άλλα πράγματα εκτός αυτών. Έχω γράψει μέχρι και παραμύθι (αν και απευθύνεται περισσότερο σε μεγάλους παρά σε μικρούς φίλους) και επίσης γράφω σε ένα γνωστό webzine μουσικού περιεχομένου, όπου ασχολούμαι με δισκοκριτικές, συνεντεύξεις και ανταποκρίσεις συναυλιών μεταξύ άλλων. Όπως καταλαβαίνετε η συγγραφή είναι στο αίμα μου. Αν το κάνω καλά ή όχι δεν είναι κάτι που με απασχολεί ιδιαίτερα. Απλά μου βγαίνει... Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να μπορεί να πει καλύτερα κάτι γράφοντας παρά λέγοντας το.

Η μέρα σήμερα ήταν τραγική για μένα από πολλές απόψεις. Σας είπα πιο πάνω ότι δεν μπορώ να σας αποκαλύψω τους λόγους, αλλά θα σας πω μερικά γενικά πράγματα. Σήμερα ένιωσα να κρέμονται από τα χείλι μου κάποιοι άνθρωποι που περίμεναν να ακούσουν μερικές λέξεις ελπίδας. Αντί αυτού, άκουσαν ότι χειρότερο γινόταν. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερο, παρόλα αυτά η όψη τους όταν τους ανακοίνωνα αυτά που έπρεπε να ανακοινώσω σκοτείνιασε και γέμισε με αβεβαιότητα. Εξοργίστηκαν, φώναξαν, έβρισαν, κόντεψαν να κλάψουν, δεν ήξεραν πως έπρεπε να αντιδράσουν. Προσπάθησα να τους δώσω κάποιο κράτημα, υποστηρίζοντας ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερα, και νομίζω ότι ως έναν βαθμό τα κατάφερα, όμως η όλη διαδικασία ήταν τόσο ψυχοφθόρα που νοιώθω πραγματικά εξαντλημένος...

Έτσι, αποφάσισα να δημιουργήσω αυτό το blog όχι για να πω αυτά που μου συνέβηκαν, αλλά για να γράψω κάτι, οτιδήποτε. Και εδώ εύχομαι να γίνει η μικρή γωνιά μου. Η γωνιά που θα έρχομαι και θα γράφω για να ξεχαστώ από την καθημερινότητα η οποία μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

Καλωσορίσατε στο Seals the Sense!