Ιστορική φαντασία και συγγραφή

Υπάρχουν φορές που κάποια αναφορά σε ένα γεγονός, ακόμα και όταν αυτό δεν είναι αληθινό, σε γεμίζει με έμπνευση...

Κάτι τέτοιο έπαθα πριν μερικές ημέρες, όταν διάβασα μία ιστορία που αποδείχτηκε αναληθή, παρόλα αυτά μου έδωσε την λεγόμενη "πρώτη ύλη" για να γράψω κάτι εντελώς καινούριο. Και ενώ όλο αυτό προοριζόταν για έναν διαγωνισμό του sff.gr, τελικά ήρθε μία προκύρηξη για διαγωνισμό διηγημάτων των "Συμπαντικών Διαδρομών" όπου το ζητούμενο είναι να γραφτεί μία φανταστική ιστορία που να έχει ως βάση όμως ιστορικά γεγονότα/περιοχές κλπ. Βλέποντας ότι το διήγημά μου έχει τις βάσεις να καταταχτεί εκεί, νομίζω ότι θα προτιμήσω να το στείλω στον διαγωνισμό των διάσημων εκδόσεων...

Το μόνο που απομένει είναι να κάτσω να το ολοκληρώσω. Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό πιέστηκα αρκετά τόσο λόγο δουλειάς, όσο και του δεύτερου μου χόμπι την μουσική, έτσι έμεινα αρκετό καιρό εκτός "γραφής" όσον αφορά την λογοτεχνική/καλλιτεχνική άποψή της (γιατί όπως γνωρίζετε, γράφω πάντα και σχεδόν ασταμάτητα για το μουσικό ηλεκτρονικό περιοδικό με το οποίο συνεργάζομαι).

Ελπίζωντας πως η επιστροφή μου στο blog θα σηματοδοτήσει και την (άμεση) επιστροφή μου στην συγγραφή, σας εύχομαι ένα καλό καλοκαίρι! :)

Βασιλική

Τα Χριστούγεννα είχα γράψει ένα μικρό διήγημα με θέμα τις γιορτινές εκείνες ημέρες, εμπνευσμένο όμως από την οικονομική κρίση που υπήρχε (και εξακολουθεί να υπάρχει) στην Ελλάδα. Σήμερα που η κρίση έφτασε με εκπληκτικά γρήγορους ρυθμούς και στην Κύπρο μας, φαντάζει πολύ επίκαιρο...

Βασιλική

Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν με γοργούς ρυθμούς και όλη η πόλη είχε φορέσει τα γιορτινά της. Το κρύο είχε κάνει την εμφάνισή του εδώ και αρκετό καιρό και οι καμινάδες των σπιτιών κάπνιζαν σχεδόν όλη την ημέρα. Φυσικά όχι σε όλα τα σπίτια, καθώς η οικονομική κρίση που είχε πλήξει την χώρα τα τελευταία χρόνια, άφησε αρκετά σπίτια χωρίς θέρμανση. Όμως το κλίμα εξακολουθούσε να είναι γιορτινό. Τα μικρότερα παιδιά χαίρονταν τις διακοπές του σχολείου και έπαιζαν ανέμελα στους δρόμους και στο κοντινό πάρκο της πόλης. Τα μεγαλύτερα παιδιά του λυκείου και του πανεπιστημίου, βρίσκονταν στις καφετέριες για να συναντήσουν φίλους που είχαν καιρό να δουν. Μαζί τους και οι άνεργοι που μόλις είχαν επιστρέψει από ένα ακόμα αποτυχημένο σαφάρι ανεύρεσης εργασίας.

Όσο πλησίαζε η νύχτα, το κρύο γινόταν όλο και πιο τσουχτερό. Η μικρή Βασιλική καθόταν στο σαλόνι του σπιτιού και προσπαθούσε να ζεσταθεί. Ήταν η μικρότερη της οικογένειας του Μιχάλη, ο οποίος είχε ακόμα έναν γιό. Η μητέρα της μικρής Βασιλικής, της έβαζε κάθε νύχτα όσα περισσότερα ρούχα μπορούσε, για να μένει ζεστή. Θέρμανση δεν υπήρχε. Ο Μιχάλης είχε να δουλέψει πολύ καιρό. Η εταιρεία μεταφοράς μπετόν στην οποία δούλευε είχε κλείσει. Από τότε έβρισκε κάποιες περιστασιακές δουλειές, αλλά ποτέ κάτι σταθερό και όλες με πολύ λίγα λεφτά, ίσα-ίσα για να βγάλει κάποια έξοδα του σπιτιού. Ο γιος του βοηθούσε το σπίτι όταν σχολούσε από το πανεπιστήμιο. Είχε βρει δύο διαφορετικές δουλειές και δούλευε πότε στην μία και πότε στην άλλη. Η γυναίκα του, ήταν άνεργη και αυτή τους τελευταίους τέσσερις μήνες, καθώς η υπεραγορά στην οποία εργαζόταν έκλεισε. Παρόλα αυτά, έρχονταν τα Χριστούγεννα και για αυτήν την οικογένεια…

Η Βασιλική ζητούσε να στολίσουν το δεντράκι εδώ και πολύ καιρό. Ο Μιχάλης άκουγε, αλλά έκανε ότι δεν καταλάβαινε. Η μητέρα της προσπαθούσε να την παραπλανήσει λέγοντάς της διάφορες δικαιολογίες. Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν από χρήματα. Τα παιδιά θέλουν μόνο να ζήσουν αυτά που πρέπει να ζουν αυτές τις ημέρες. Όλη αυτή η ιστορία έτρωγε τον Μιχάλη και προσπαθούσε να βρει κάποιον τρόπο για να κάνει Χριστούγεννα η οικογένειά του. Πήγε σε διάφορες φιλανθρωπικές εταιρείες, αλλά όλες του είπαν να κάνει υπομονή, καθώς είναι πολύς ο κόσμος που ζητά βοήθεια και προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο δυνατό για όλους. Βοήθεια όμως δεν ερχόταν.
Ήταν 22 του Δεκέμβρη και το σπίτι της μικρής Βασιλικής ήταν ακόμα αστόλιστο. Η Βασιλική κοίταξε τον μπαμπά της με τα μεγάλα, σχεδόν δακρυσμένα, μάτια της και τον ρώτησε τι θα γίνει με το δεντράκι τους. Ήταν η χαριστική βολή για τον Μιχάλη. Της υποσχέθηκε ότι μέχρι το βράδυ θα το έχουν στολισμένο στο σαλόνι, δίπλα από τον τρυπημένο τους καναπέ. Η γυναίκα του άκουσε την υπόσχεση και πήγε να ρωτήσει για εξηγήσεις, όμως ο Μιχάλης της έκανε νόημα να σταματήσει. Φίλησε στοργικά την Βασιλική και έφυγε από το σπίτι.

Προορισμός του Μιχάλη ήταν το εμπορικό κέντρο. Είχε δει πριν λίγες ημέρες κάποιον να βγάζει ελαττωματικά χριστουγεννιάτικα δέντρα στην πίσω πλευρά των καταστημάτων. Ίσως θα μπορούσε να αποσπάσει κάποιο και να το πάρει στο σπίτι του. Έπρεπε να παρακολουθήσει όμως την κατάσταση και να βεβαιωθεί ότι δεν θα τον δει κανείς όσο κάνει αυτήν την πράξη. Είχε ρωτήσει πριν από καιρό τι γίνονται αυτά τα δέντρα και του είχαν απαντήσει ότι τα πηγαίνουν για επιδιόρθωση. Τίποτα δεν πετιέται.

Πήγε προσεχτικά στην πίσω πλευρά των καταστημάτων. Υπήρχε ένα δέντρο εκεί. Κοίταξε γύρω του παρατηρώντας τους πιθανούς κινδύνους. Στην συνέχεια πήρε το αυτοκίνητό του όσο πιο κοντά μπορούσε στο σημείο όπου βρισκόταν το δέντρο. Με γρήγορες αλλά και κάπως αδέξιες κινήσεις, κατόρθωσε να το βάλει στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του. Μπήκε γρήγορα μέσα και απομακρύνθηκε. Η αποστολή του όμως δεν είχε τελειώσει. Χρειαζόταν στολίδια και φωτάκια για το δεντράκι. Αποφάσισε να πάει σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα της πόλης, όπου είχε πολλά στολίδια για χριστουγεννιάτικα δέντρα. Μπήκε μέσα και προχωρούσε ανάμεσα στους διαδρόμους. Το κατάστημα είχε πολύ κόσμο. Αυτός έκανε ότι έψαχνε για τα κατάλληλα στολίδια και άνοιγε τις συσκευασίες, δήθεν για να δει καλά τα στολίδια. Τοποθετούσε κάποιο στα ράφια και όποτε έβρισκε ευκαιρία, το έχωνε στις τσέπες του. Αυτό το επανέλαβε αρκετές φορές, ώσπου οι τσέπες του γέμισαν με στολίδια. Τότε έβαλε το κινητό του στο αθόρυβο και άρχισε να προσποιείται ότι μιλάει για κάτι επείγων, σχεδόν τρέχοντας προς τα έξω. Τα είχε καταφέρει.
Έμεναν μόνο τα φωτάκια. Γι αυτό ήξερε ακριβώς που να πάει. Ένας στην γειτονιά, υπάλληλος στην κυβέρνηση σε πολύ υψηλή θέση, είχε στολίσει ένα δέντρο της αυλής του και το είχε φορτώσει πολλές λάμπες. Ο Μιχάλης είχε αποφασίσει να του πάρει μία σειρά. Εξάλλου, μία σειρά του έφτανε, ενώ δεν θα έκανε μεγάλη διαφορά στο δέντρο του υπαλλήλου.

Μπήκε στην αυλή προσεχτικά. Έφτασε στο δέντρο και έψαξε την παροχή ρεύματος. Αφού την βρήκε, έβγαλε από την πρίζα την μία από τις τρεις σειρές φώτων που βρήκε και άρχισε να την μαζεύει. Έκανε αρκετή ώρα για να ξεμπλέξει τα φωτάκια από το δέντρο, καθώς αυτά μπλέκονταν μεταξύ τους και τον καθυστερούσαν πολύ. Είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος όταν…

Ακούστηκε δίπλα του σχεδόν η σειρήνα του περιπολικού της αστυνομίας. Η γυναίκα του υπαλλήλου της κυβέρνησης, είχε δει τον Μιχάλη να βγάζει τις λάμπες από το δέντρο και τους είχε ειδοποιήσει. Αυτή στεκόταν στο παράθυρο και κοιτούσε την σκηνή. Ο Μιχάλης σήκωσε τα χέρια και προσπάθησε να δικαιολογηθεί. Οι αστυνομικοί έψαξαν αυτόν και το αυτοκίνητό του. Τον ρώτησαν που βρήκε το δέντρο και τα στολίδια. Ο Μιχάλης δεν άντεξε. Ξέσπασε σε λυγμούς και προσπαθούσε να δικαιολογηθεί για όσα έκανε. Οι αστυνομικοί, αν και έδειξαν, όπως του είπαν, κατανόηση, πήραν τελικά τον Μιχάλη στο τμήμα και τον κατάγγειλαν για κλοπή. Ο Μιχάλης θα έμενε στο κρατητήριο μέχρι να αποφασίσει ο διοικητής της αστυνομίας της πόλης για την τύχη του.

Η Βασιλική περίμενε τον μπαμπά της για να στολίσουν το δέντρο. Δεν γνώριζε τι είχε συμβεί, ούτε κατάλαβε γιατί η μαμά της και ο μεγάλος αδερφός της έφυγαν τόσο βιαστικά από το σπίτι πριν από δύο ώρες. Καθόταν στο σκαμνάκι της, στο σημείο που της είπε ο μπαμπάς της ότι θα στολιστεί το δεντράκι τους. Η ώρα περνούσε, νύχτωσε και άρχισε να κάνει ψύχρα. Η Βασιλική κρύωνε και πεινούσε, αλλά δεν σηκωνόταν από το σκαμνάκι της. Κοιτούσε πότε το σημείο που θα στολιζόταν το δεντράκι και πότε την πόρτα περιμένοντας την να ανοίξει. Τίποτα δεν συνέβαινε όμως. Η Βασιλική αποκοιμήθηκε εκεί, πάνω στο σκαμνάκι, με το κεφαλάκι της να ακουμπάει στον παγωμένο τοίχο. Η ώρα περνούσε και το κρύο γινόταν πολύ τσουχτερό.

Όμως, ξαφνικά άρχισε να ζεσταίνεται το σαλόνι. Ένα γλυκό φως ξύπνησε την μικρή Βασιλική. Αυτή άνοιξε τα μάτια και αφού τα έτριψε, κοίταξε προς το σημείο από όπου έβγαινε το φως. Εκεί είδε κάτι σαν ένα αυτοσχέδιο μικρό τζάκι. Δίπλα βρισκόταν ένα τεράστιο στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο με πολύχρωμες και πανέμορφες μπάλες, υπέροχα φωτάκια, ενώ στην κορυφή του βρισκόταν ένα επιβλητικό, αστραφτερό αστέρι. Η Βασιλική άνοιξε το στόμα της από δέος κοιτάζοντας το δέντρο.

Ένας ήχος, σαν τρίξιμο καρέκλας, της απόσπασε την προσοχή. Κοίταξε δίπλα της και στην κουνιστή καρέκλα του μπαμπά της βρισκόταν ο Άγιος Βασίλης. Αυτός της χαμογέλασε και αυτή έτρεξε φωνάζοντας από ενθουσιασμό κοντά του. Ο Άγιος Βασίλης την πήρε αγκαλιά και την έκατσε στα πόδια του. Της χαμογελούσε και της μιλούσε, ενώ η Βασιλική απαντούσε σε όλα του τα ερωτήματα. Η Βασιλική κοίταζε και περιεργαζόταν τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Άγιου Βασίλη, τα οποία της φαίνονταν πολύ γνωστά. Κοιτάζοντας καλύτερα άρχισε να αναγνωρίζει τον… μπαμπά της . Ο Άγιος Βασίλης ήταν ο μπαμπάς της, ήταν σίγουρη. Τον ρώτησε και αυτός απλά χαμογέλασε. Τότε του έκανε την πιο μεγάλη αγκαλιά που του είχε δώσει ποτέ. Και εκεί, ευτυχισμένη όπως ήταν, αποκοιμήθηκε.
Η γυναίκα του Μιχάλη περίμενε όλη την νύχτα στο αστυνομικό τμήμα, μαζί με τον γιο της. Το πρωί τελικά ο διοικητής του τμήματος μίλησε με τον Μιχάλη και αυτός του εξήγησε για όλα όσα είχαν συμβεί. Του είπε για την ανεργία και για την κόρη του τη Βασιλική της οποίας πιθανόν αυτά να ήταν τα τελευταία της Χριστούγεννα, καθώς έπασχε από μία σπάνια αρρώστια του αίματος. Ομολόγησε επίσης ότι δεν είχε χρήματα για να πραγματοποιήσει την επιθυμία της, και του εξήγησε ότι οι φιλανθρωπικές εταιρείες δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Ο διοικητής αποφάσισε να ελευθερώσει τον Μιχάλη για να πάει στο σπίτι του, χωρίς όμως τα κλοπιμαία τα οποία θα έπρεπε να επιστραφούν στους ιδιοκτήτες τους.

Ο Μιχάλης πήρε την γυναίκα του αγκαλιά, κοίταξε τον γιο του ντροπιασμένος, και πήγαν στο σπίτι τους. Άνοιξαν την πόρτα και είδαν την μικρή Βασιλική πεσμένη από το σκαμνάκι της. Είχε φύγει με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλι της…

Writer's Block

Οι περισσότεροι από εσάς σίγουρα θα γνωρίζετε τι σημαίνει ο όρος "writer's block". Για όσους όμως δεν το γνωρίζουν, πρόκειται για το "μπλοκάρισμα" του συγγραφέα να γράψει κάτι, είτε αυτό είναι νέο κείμενο, είτε να συνεχίσει να γράφει αυτό που έγραφε.

Υπάρχουν πολλά sites που γράφουν σχετικά με την αποφυγή αυτού του φαινομένου. Οι συμβουλές που δίνουν είναι όλες αξιοσημείωτες. Μπορώ να σας δώσω και εγώ πολλές από αυτές. Όμως στην πραγματικότητα μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα: να βάλεις κάποιον να σου πει "ΚΑΤΣΕ ΚΑΙ ΓΡΑΨΕ"! Αυτός ο "κάποιος" μπορεί να είναι ο σύντροφος σου, ο αδερφός σου, ο φίλος σου, ο κολλητός σου, ακόμα και ο ίδιος σου ο εαυτός σου. Πρέπει όμως να το κάνεις! Μόνο έτσι θα σηκωθείς και θα συνεχίσεις να γράφεις.

Αυτό έπαθα το τελευταίο διάστημα... Ταξίδεψα στην Ελλάδα με την ιδέα ότι θα έχω άπλετο χρόνο και αρκετή ησυχία για να γράψω. Παρόλα αυτά δεν έγραψα ούτε λέξη! Επέστρεψα και έφτιαξα μία όμορφη γωνίτσα στο δωμάτιο μου για να γράψω. Ο χρόνος που ξόδεψα για να φτιάξω εκείνη τη γωνία, είναι και ο μοναδικός που βρέθηκα εκεί...

Το πήρα απόφαση όμως: ΤΕΡΜΑ οι δικαιολογίες! Από σήμερα κι όλας, ακόμα και μετά τη δουλειά, θα κάτσω να συνεχίσω το διήγημα που έχω ξεκινήσει εδώ και ένα μήνα περίπου! Πρέπει να τελειώσει για να περάσω στις απαραίτητες διορθώσεις. Μέχρι το τέλος του Απρίλη πρέπει να είναι έτοιμο και ο χρόνος περνάει δραματικά γρήγορα...

3-9 Μαρτίου: Εβδομάδα Διάβασε ένα ebook

Η νέα μορφή βιβλίου που έχει κατακτήσει τον κόσμο είναι τα ebooks. Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε τι είναι αυτά και πως διαβάζονται. Εγώ προσωπικά έχω ένα Kindle με το οποίο έχω διαβάσει αρκετά βιβλία. Στα θετικά των ebooks είναι ότι βρίσκεις ανά πάσα στιγμή όποιο βιβλίο θέλεις να διαβάσεις. Στα αρνητικά πρέπει σίγουρα να πούμε ότι χάνετε η αίσθηση του αρώματος ενός φρέσκου βιβλίου όταν το πρωτοανοίγουμε (υπέροχο συναίσθημα), όπως και ότι χάνονται οι ατελείωτες ώρες που σπαταλούμε στα βιβλιοπωλεία ώσπου να επιλέξουμε το βιβλίο που θα διαβάσουμε.

Η εβδομάδα από 3 μέχρι 9 Μαρτίου είναι αφιερωμένη στο ebook. Τελευταίο ebook που διάβασα είναι  ενός συμφορουμίτη στο sff.gr του Ντίνου Χατζηγιώργη ο οποίος μάζεψε κάποια διηγήματα, τα μετάφρασε στα αγγλικά και τα έκδωσε σε μία αξιόλογη συλλογή. Δυστυχώς από ότι έμαθα, δεν πήγε καλά από άποψη πωλήσεων, όμως αυτό δεν πρέπει να τον πτοήσει. Ο ίδιος ο συγγραφέας σκέφτεται να εκδώσει βιβλίο του μεταφρασμένο στα αγγλικά ή όχι... Ανάμεσα στα διηγήματα του Χατζηγιώργη υπάρχει ένα με μία καταπληκτική ιδέα: Ένας νεαρός χρησιμοποιεί μία παράνομη υπηρεσία κλωνοποίησης ανθρώπων για να κλωνοποιεί την μητέρα του η οποία του σπάει τα νεύρα! Πραγματικά καταπληκτική ιδέα.

Επόμενο βιβλίο σε μορφή ebook είναι το Μεγάλο Μυστικό Θέαμα του Clive Barker...

Κατά τον Δαίμονα Εαυτού

Η εικόνα που στολίζει της τελευταίες ημέρες τον τίτλο του blog μου στο πάνω αριστερό μέρος της οθόνης, προέρχεται από την νέα κυκλοφορία του Ελληνικού συγκροτήματος Rotting Christ.

Το νέο τους άλμπουμ είναι εκεί έξω και οι πρώτες κριτικές έχουν κάνει την εμφάνισή τους εδώ και καιρό. Εγώ δεν θέλω να ασχοληθώ με την κριτική του δίσκου για δύο βασικούς λόγους: Οι RC είναι μία από τις αγαπημένες μου μπάντες στον κόσμο άρα δεν θα ήμουν καθόλου αντικειμενικός, και δεύτερον δεν θέλω να ασχοληθώ με τεχνικά μέρη και άλλα παρόμοια στοιχεία γι αυτό το άλμπουμ.

Το "Κατά τον Δαίμονα Εαυτού" μίλησε μέσα μου ως μία από τις πιο σκοτεινές δουλειές των Rotting και με γέμισε με έμπνευση όσον αφορά τις δικές μου "αναζητήσεις" μέσα από τα γραπτά μου. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί το άλμπουμ είναι ένας από τους καλύτερους συντρόφους κατά τη διάρκεια της συγγραφής. Πριν ανακαλύψω την μαγεία του αυτού του άλμπουμ, άκουγα συγκροτήματα όπως οι Nox Arcana, Elend, Ataraxia, Dead Can Dance, Dark Sanctuary κλπ, δηλαδή νεοκλασικό darkwave/dark ambient το οποίο ύφος με βοηθά αρκετά να συγκεντρώνομαι στην γραφή μου. Το ίδιο έχει επιτύχει και το άλμπουμ των Rotting που παράλληλα με ταξιδεύει σε άλλες χώρες, σε άλλα μέρη με τις αναφορές του σε διάφορα έθνη.

Το άλμπουμ έχει μία πολύ σκοτεινή όψη, πράγμα που μας έχουν συνηθίσει οι Rotting Christ, όχι όμως με αυτό το ύφος. Μου άρεσε αρκετά η εναλλαγή ταχυτήτων η οποία κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Κάποια από τα κομμάτια του άλμπουμ μοιάζουν σαν να είναι κομμάτι μίας ξεχασμένης τελετουργίας και αυτό είναι ένα από τα συναρπαστικά μέρη του.

Συγχαρητήρια στο Ελληνικό συγκρότημα που μας έκανε για ακόμα μία φορά υπερήφανους!

Υ.Γ. Η ίδια και απαράλλαχτη έκφραση στολίζει τον τάφο του Τζιμ Μόρισον στην Γαλλία!

Ώρες συγγραφής και χαϊκού

Διάβαζα τις προάλλες ένα site δημιουργικής γραφής το οποίο προέτρεπε να βρεις την καλύτερη στιγμή που σε βολεύει για γράψιμο και να την τηρείς… Μάλιστα έλεγε ότι καλό είναι να γράφεις νωρίς το πρωί. Το δοκίμασα, αλλά δεν! Κοιμάμαι όρθιος αν ξυπνήσω νωρίτερα από ότι συνήθως. Έχω θέμα και με τις ώρες της δουλειάς οι οποίες είναι πολλές, οπότε να γράφω σταθερά μεσημέρια ή απογεύματα, πάλι με δυσκολεύει. Από την άλλη, το βράδυ θέλει και η γυναίκα μου λίγη παρέα, οπότε το περνάμε μαζί βλέποντας κάποιο έργο στην τηλεόραση… Τι μένει λοιπόν; Δύσκολη η ζωή του συγγραφέα!

Μία Παρασκευή που έμεινα σχεδόν όλη μέρα στην δουλειά, βρήκα λίγο χρόνο να πάω στο βιβλιοπωλείο Rivergate στα Λατσιά μεταξύ πέντε με εφτά. Η ησυχία που είχε ο χώρος και η συνοδεία του ζεστού καφέ μου έδωσε μεγάλη ώθηση και έγραψα περίπου εφτά σελίδες ενός διηγήματος που έχω συλλάβει τον τελευταίο καιρό. Τελικά δεν μπορώ να εφαρμόσω κάποια συγκεκριμένη ώρα… Γράφω όπου και όποτε μπορώ, είτε είναι ήσυχα είτε όχι… Ακόμα και στην δουλειά έχω γράψει διήγημα! Τα αποτελέσματα δεν μπορώ να τα κρίνω εγώ, μόνο την ποσότητα του γραψίματος η οποία ποικίλει από λίγες λέξεις μέχρι πολλές σελίδες.

Πριν λίγες ημέρες διάβασα ένα ποίημα χαϊκού. Δεν θυμάμαι αν το έχω αναφέρει ξανά, αλλά με την ποίηση δεν έχω καμία απολύτως σχέση! Ναι, μου αρέσει, την απολαμβάνω όποτε τύχει να διαβάσω, αλλά εγώ δεν μπορώ να γράψω ούτε έναν στοίχο. Με το χαϊκού που διάβασα (σημείωση: πρώτη φορά είδα τέτοιου είδους ποίημα) έψαξα να μάθω τι είναι. Διάβασα λοιπόν ότι είναι είδος ποίησης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το δέκατο έκτο αιώνα και υιοθετήθηκε στην Ευρώπη στις αρχές του εικοστού. Από εκεί πέρασαν τον Ατλαντικό και έφτασαν να γίνουν πολύ δημοφιλή σε όλο το Δυτικό κόσμο. Στην αυθεντική στιχουργική μορφή τους, τα χαϊκού είναι μικρά ποιήματα από 17 συλλαβές σε ένα ενιαίο στίχο. Τα χαϊκού συμπυκνώνουν ευφυΐα και σοφία, που εκφράζονται με λυρική, ή άλλοτε, χιουμοριστική διάθεση, ενώ  συχνά υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Στα χαϊκού σημαντική θέση έχουν η φύση, οι εποχές και τα χρώματα, η ομορφιά των λέξεων και των αντιθέσεων, ενώ το νόημα κάποιες φορές αποκτά δευτερεύουσα σημασία.

Έτσι δοκίμασα να γράψω και εγώ ένα χαϊκού. Διαβάστε το με δική σας ευθύνη…

Δύο νύχτες, ήρθε χειμώνας

Τέσσερις σφαίρες, πτώμα.

Σάρκα, Αίμα και... Εκλογές

Εδώ και ημέρες το βασικό θέμα των συζητήσεων είναι οι εκλογές. Οι συζητήσεις πάνε και έρχονται, άλλες φορές με περισσότερο πάθος από όσο χρειάζεται, ενώ άλλες λιγότερο. Συμφωνώ ότι οι εκλογές είναι κάτι πολύ σημαντικό για ένα κράτος και τους πολίτες τους και είμαι ο πρώτος που λέει ότι η αποχή από τις κάλπες δεν είναι λύση, όμως δεν μπορώ με τίποτα να χωνέψω τους φανατισμούς που βλέπω από ορισμένους. Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να γίνουν στην πολιτική. Και φυσικά εδώ στη Κύπρο μας έχουν καταφέρει και το αντίθετο: Να πολιτικοποιήσουν το ποδόσφαιρο! Η σύνδεση της πολιτικής με το ποδόσφαιρο (και το αντίθετο) λοιπόν είναι ένα θέμα που πάντα με έβρισκε απέναντί του.

Το ποδόσφαιρο είναι το αγαπημένο μου άθλημα, χωρίς να φανατίζομαι ιδιαίτερα. Ναι, πολλές φορές σκάω όταν χάνει η αγαπημένη μου ομάδα, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στα 90 λεπτά του αγώνα, μετά το… ξεχνάω. Πάντα παρακολουθούσα τόσο εγχώριο όσο και παγκόσμιο ποδόσφαιρο, κάτι που για να πω την αλήθεια το έχω μειώσει αρκετά τα τελευταία χρόνια και δεν μπορώ να κρύψω ότι μου λείπει. Δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτό το υπέροχο άθλημα το έχουν συνδέσει με την πολιτική τόσο πολύ. Αλλά δεν είναι αυτό το σημερινό μου θέμα, παρά τον μεγάλο πρόλογο…

Εκμεταλλεύτηκα αυτές τις 2 ημέρες των εκλογών αφιερώνοντας τες στο αγαπημένο μου διάβασμα. Τελείωσα ένα βιβλίο του αγαπημένου μου συγγραφέα τρόμου, του Γκράχαμ Μάστερτον, με τίτλο "Σάρκα & Αίμα". Άλλο ένα καταπληκτικό βιβλίο από τον άρχοντα του είδους! Η μαγεία αυτού του ανθρώπου να δημιουργεί αυτές τις αποπνικτικές ιστορίες που δεν συνιστάται να τις διαβάζουν άνθρωποι με καρδιακές ανεπάρκειες, είναι απίθανη. Εκεί όμως που ξεχωρίζει ιδιαίτερα αυτός ο άνθρωπος, είναι ότι καταφέρνει να κάνει τις ιστορίες του τόσο πειστικές, ακόμα και αν είναι εντελώς παράλογες! Δεν θα αναπτυχθώ στο "Σάρκα & Αίμα" καθώς ίσως να μπω σε λεπτομέρειες που δεν θέλει κάποιος να διαβάσει και να του χαλάσω την έκπληξη (αν τελικά αποφασίσει να διαβάσει το βιβλίο), αλλά το θέμα του είναι τόσο περίεργο που όμως όσο το διαβάζεις σου φαίνεται αρκετά λογικό. Αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να το αποκτήσω και θα αρχίσω να το δουλεύω σιγά-σιγά. Θυμάμαι ότι είχα διαβάσει μία συνέντευξη του Μάστερτον στο διαδικτυακό περιοδικό Fantasy Gate όπου ο Μάστερτον είχε πει κάτι ανάλογο:

"Όταν ήμουν μικρός συνήθιζα να διαβάζω Ιούλιο Βερν και Έντγκαρ Άλλαν Πόε, αλλά επίσης και τους Ρώσους συγγραφείς Ντοστογιέφσκι και Τολστόι. Πάντα αγαπούσα τους συγγραφείς που έκαναν τις ιστορίες τους πέρα για πέρα πειστικές, ακόμα και αν είχαν την πιο εξωφρενική και φανταστική πλοκή. Συνήθιζα να σχεδιάζω και να γράφω δικά μου κόμικς και μικρές ιστορίες όταν ήμουν οχτώ χρονών, και να τα διαβάζω στους φίλους μου. Όταν ήμουν δεκατεσσάρων έγραψα ένα 400σέλιδο διήγημα με θέμα τα βαμπίρ που το αποκαλούσα Morbleu, όμως δυστυχώς το έχασα... ή ευτυχώς... ήταν απαίσιο. Όταν μεγάλωσα επηρεάστηκα από μεγάλους συγγραφείς όπως τους Nelson Algren και Walt Whitman, και αργότερα από κορυφαίους συγγραφείς όπως τους William Burroughs και Jack Kerouac.Γνώρισα τον William Burroughs πολύ καλά και μου δίδαξε πως να δημιουργώ ένα ιδιαίτερο είδος αληθοφάνειας στις νουβέλες μου "ζώντας" τα και όχι απλά γράφοντας γι αυτά. Έτσι εξηγείται το γιατί δίνω μεγάλη σημασία στα μυθιστορήματά μου στον καιρό, τους ήχους, τις μυρωδιές και τις γεύσεις που οι χαρακτήρες μου βιώνουν."

Πόσο εκπαιδευτικό και καθοδηγητικό όλο αυτό…

Πιάσε μία ιστορία... και γρήγορα γιατί βιάζομαι!

Σήμερα θα ασχοληθώ με κάτι που μου έτυχε πριν μερικές ημέρες (το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου του 13 για την ακρίβεια): Καθώς σουλατσάριζα στο διαδίκτυο, μπήκα στο αγαπημένο μου forum www.sff.gr στο οποίο εκείνη περίπου την στιγμή ξεκινούσε ένας διαγωνισμός FFL. Τι σημαίνει το FFL; Είναι τα αρχικά του Flash Fiction Live, ένας διαγωνισμός που γίνεται κάθε τόσο στο συγκεκριμένο forum και πρέπει να γράψεις ένα διήγημα με ένα θέμα που δίνεται την στιγμή της έναρξης του διαγωνισμού και το οποίο πρέπει να ολοκληρώσεις σε 90 λεπτά (σαν αγώνας ποδοσφαίρου, χωρίς ημίχρονο όμως)!

Το θέμα που δόθηκε ήταν η "Εισβολή". Άρχισα λοιπόν να γράφω μία ιστορία που τελικά μου βγήκε πολύ αλλόκοτη (δανειζόμενος την λέξη από τον φίλο μου Ανδρέα)... Αλλά όχι με την έννοια που νομίζετε. Η αλήθεια είναι ότι έπαθα αυτό που οι συγγραφείς αναφέρουν ως "writer's block" κάπου στα μισά του κειμένου, αλλά έπρεπε να το συνεχίσω για να προλάβω τον διαγωνισμό. Με την τροπή που έδωσα στο δεύτερο μισό του κειμένου, χάθηκαν και τα αυγά και τα πασχάλια με αποτέλεσμα να μπερδέψει πολλούς από τους αναγνώστες... Την προσπάθεια αυτή μπορείτε να την διαβάσετε λίγο πιο κάτω και να κρίνετε και μόνοι σας αυτό που εννοώ. Ήταν η πρώτη μου προσπάθεια να γράψω σε έναν τέτοιον διαγωνισμό και νομίζω ότι το αποτέλεσμα ήταν αποτυχημένο. Όμως σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα παρατήσω! Πότε είναι ο επόμενος διαγωνισμός είπαμε;

Η ιστορία:



"Η εισβολή τους χώρισε


Δύο χρόνια πέρασαν από την αποφυλάκισή μου από τα κρατητήρια του Ναυπλίου. Είχα καταδικαστεί ως υπεύθυνος για τον θάνατο ενός καλού μου φίλου… Η αλήθεια είναι ότι έφταιγα. Οδηγούσα μεθυσμένος το αυτοκίνητό μου με τον φίλο μου ακόμα πιο μεθυσμένο να μισοκοιμάται στο κάθισμα του συνοδηγού. Δεν είδα ποτέ το διερχόμενο αυτοκίνητο. Έπεσα πάνω του και ο φίλος μου ο Παντελής πέθανε ακαριαία. Δεν συγχώρησα ποτέ τον εαυτό μου και δέχτηκα την τιμωρία μου χωρίς καμία διαμαρτυρία.

Πριν από μερικές ημέρες πήγα στο πατρικό μου, όπου έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο. Ήταν από εκείνα που μου είχε δανείσει ο Παντελής πριν από χρόνια. Ξεχασμένο στην βιβλιοθήκη μου, σκονισμένο, το έπιασα και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Ήταν ένα ιστορικό βιβλίο για την εισβολή στην Κύπρο. Η καταγωγή του ήταν από το νησί και διάβαζε συνέχεια για τα γεγονότα του 1974. Μου είχε κινήσει και εμένα το ενδιαφέρον και δανειζόμουν βιβλία για να μελετήσω. Καθώς λοιπόν ξεφύλλιζα αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο, έπεσε ένα διπλωμένο χαρτί. Ήταν μία διπλωμένη φωτογραφία ενός ζευγαριού, η οποία είχε κάποιες σημειώσεις πάνω της˙

"Η εισβολή τους χώρισε" έγραφε στο πάνω μέρος της φωτογραφίας. "Χάθηκαν τα ίχνη και των δύο το 1975" έγραφε πιο κάτω. Τι να σήμαιναν αυτά τα πράγματα; Ποιο ήταν αυτό το ζευγάρι; Ερωτήματα που κάτι μου έλεγε ότι έπρεπε να απαντηθούν. Έκατσα και διάβασα το βιβλίο από την αρχή. Ενώ δεν έβγαζα καμία συσχέτιση με την διπλωμένη φωτογραφία, εντούτοις έβρισκα διάφορες σημειώσεις σκορπισμένες στις σελίδες του. Σε γενικές γραμμές έλεγε για ένα ζευγάρι, αγνώστων λοιπόν στοιχείων το οποίο είχε χωρίσει κατά την εισβολή και μετά εξαφανίστηκαν από προσώπου γης χωρίς να έχει μείνει ούτε ένα ίχνος τους. Γιατί όμως ο Παντελής ασχολήθηκε τόσο εκτεταμένα με αυτό το ζευγάρι; Το μυαλό μου πήγε στο γεγονός ότι ήταν συγγενικά του πρόσωπα. Ήθελα να πάω στους γονείς του μήπως μάθαινα κάτι περισσότερο, αλλά η ντροπή μου δεν με άφηνε να κάνω κάτι τέτοιο. Πήρα τα άλλα δύο βιβλία που μου είχαν μείνει στο σπίτι από την συλλογή του Παντελή, όμως δεν υπήρχε τίποτα σχετικό. Τίποτα, εκτός από έναν αριθμό τηλεφώνου!

Όλη νύχτα η ιστορία αυτή στριφογυρνούσε στο μυαλό μου. Την επόμενη ημέρα μάζεψα όλο το θάρρος μου και κάλεσα τον αριθμό. Απάντησε ένας ηλικιωμένος κύριος. Από την προφορά του φαινόταν ότι ήταν από την Κύπρο. Των ρώτησα αν γνώριζε τον Παντελή, αλλά μου απάντησε αρνητικά. Του είπα την ιστορία που σχετίζεται με την φωτογραφία και με μεγάλη μου έκπληξη, το τηλέφωνο έκλεισε χωρίς να πάρω καμία απάντηση. Αυτό μου κέντρισε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον. Το μυστήριο έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις. Ήταν η κατάλληλη στιγμή να χρησιμοποιήσω την γειτόνισσα μου, η οποία με γλυκοκοιτάζει εδώ και καιρό. Αυτή δουλεύει σε υπηρεσία τηλεφωνικού καταλόγου, έτσι της έδωσα το τηλέφωνο για να μου πει την διεύθυνση. Γνωρίζοντας την διεύθυνση, αποφάσισα να πάω να δω από κοντά τι συμβαίνει με την ελπίδα ότι θα ανακάλυπτα κάτι.

Την επόμενη ημέρα, κατά το μεσημέρι, πήγα στην διεύθυνση. Ήταν ένα σπίτι αρκετά παλιό που το περιτριγύριζε ένας αμελημένος κήπος. Σπασμένα παράθυρα και τρύπες στην οροφή συμπλήρωναν μία θλιβερή εικόνα. Εδώ ζούσε αυτός ο ηλικιωμένος κύριος ή ήταν κάποια λάθος καταχώρηση στην υπηρεσία τηλεφωνικού καταλόγου; Πέρασα την εξώπορτα του κήπου, και προχώρησα αργά προς την πόρτα. Δεν ακουγόταν κανένας ήχος από μέσα. Χτύπησα και περίμενα μερικές στιγμές. Τίποτα. Κοίταξα από το παράθυρο αλλά ήταν πολύ σκοτεινά.

Γύρισα να φύγω, αλλά αφού έκανα μερικά βήματα και πριν προλάβω να φτάσω στην εξώπορτα, η πόρτα πίσω μου άνοιξε. Κοίταξα και ένας ηλικιωμένος άνθρωπος στεκόταν σε άθλια κατάσταση. Η όψη του με τρόμαξε καθώς ήταν μισόγυμνος, ο χρόνος τον είχε επηρεάσει φανερά, δόντια δεν πρέπει να είχε, ενώ το πιο τρομαχτικό πάνω του ήταν τα μάτια του. Ο κύριος ήταν σίγουρα τυφλός, αλλά τα μάτια του είχαν ένα πολύ περίεργο χρώμα. Τον χαιρέτισα αλλά δεν μου απάντησε. Του είπα ότι είμαι εγώ που του τηλεφώνησα χθες. Πάλι χωρίς να μου απαντήσει μου έκανε νόημα να περάσω στο σπίτι, ενώ παράλληλα γύρισε και προχώρησε πρώτος.

Τον ακολούθησα διστακτικά, όμως με την περιέργεια να μην με αφήνει ήσυχο. Το σπίτι μύριζε πολύ άσχημα με μία μίξη σαπισμένου φαγητού με κατουριές. Ο κύριος είχε κάτσει ήδη στην πολυθρόνα του και κοίταζε προς το μέρος μου. Αυτό πραγματικά με τρόμαξε, καθώς οι νεκρές κόρες των ματιών του ήταν κυριολεκτικά καρφωμένες πάνω μου. Έκατσα σε ένα σκαμνί που βρισκόταν σχεδόν απέναντί του. Ο κύριος άρχισε να μιλάει χωρίς να τον ρωτήσω τίποτα. Μου είπε για το ζευγάρι, ότι ήταν ένα πολύ αγαπημένο ανδρόγυνο που θα παντρευόταν πριν τους χωρίσει η εισβολή. Το περίεργο όμως ήταν ότι η γυναίκα που βρέθηκε στην Αμμόχωστο εξαφανίστηκε λίγο καιρό μετά χωρίς να γνωρίζει κανείς το πώς και το γιατί. Δύο μέρες μετά έγινε το ίδιο και με τον άνδρα ο οποίος είχε φιλοξενηθεί σε κάποια συγγενικά πρόσωπα στην Πάφο. Ζήτησα περισσότερες λεπτομέρειες μήπως καταλάβω για πιο λόγο ασχολήθηκε μαζί τους ο Παντελής. Καθώς ο κύριος έλεγε ότι δεν γνώριζε κανέναν με αυτό το όνομα, είδα μία φωτογραφία στον τοίχο του σαλονιού. Παλιά φωτογραφία, αλλά ο εικονιζόμενος ήταν ίδιος με τον άνδρα του ζευγαριού! Όπως καταλαβένετε η επόμενη ερώτησή μου ήταν ποιος ήταν στην φωτογραφία εκείνη. Ο κύριος σκέφτηκε λίγο πριν απαντήσει, προφανώς για να θυμηθεί ποια φωτογραφία βρισκόταν σε εκείνον τον τοίχο. Μετά από λίγο μου απάντησε πως ήταν ο ίδιος.

Κάποια συσχέτιση υπήρχε, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Δεν τόλμησα να ρωτήσω κάτι άλλο, όμως αυτό που μου είπε στο τέλος με τρόμαξε πραγματικά˙
"Μην τα ψάχνεις αυτά τα θέματα νεαρέ, θα σου τύχουν πράγματα που δεν θα επιθυμούσες" είπε κουνώντας παράλληλα απειλητικά το χέρι του. Πετάχτηκα πάνω και έφυγα σχεδόν τρέχοντας, ενώ σκουντούφλησα σε κάποια έπιπλα που βρέθηκαν στον δρόμο μου. Ο παππούς είχε σηκωθεί και προχωρούσε προς το μέρος μου. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά καθώς έφτανα στην πόρτα. Γύρισα για μία γρήγορη ματιά πίσω μου. Ο κύριος συνέχισε να έρχεται προς το μέρος μου, ενώ στο χέρι του βαστούσε κάτι που έμοιαζε με μακρύ μαχαίρι ή ίσως ένα σπαθί. Μίλησε ξανά απειλητικά λέγοντας"Η εισβολείς τιμωρούνται με θάνατο" ενώ παράλληλα σήκωσε και το μαχαίρι του. Βγήκα τρέχοντας, τα παπούτσια μου γέμισαν λάσπες, αλλά δεν σταμάτησα μέχρι που έφτασα στο αυτοκίνητό μου. Μπήκα μέσα, το έβαλα μπροστά και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Κοίταξα για μια στιγμή πίσω μου να δω αν ο κύριος είχε βγει έξω. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπεσα πάνω στο αυτοκίνητο που περνούσε από μπροστά μου… "


Κάποια από τα σχόλια αυτών που την διαβάσανε:

"Είχα την αίσθηση οτι το κείμενο θα κατέληγε αλλού, και αληθινά με μπέρδεψε το τέλος του. Επίσης δεν κατάφερα να διαπιστώσω μια συνάφεια (που αναζητούσα) ανάμεσα στο χωρισμό του ζευγαριού, και το χωρισμό των δύο φίλων με το θάνατο του ενός. Το τέλος δε σχημάτισε ακριβώς έναν κύκλο, αφού δε ξέρουμε τί συνέπεια είχε το νέο χτύπημα σε ένα αυτοκίνητο, και εξάλλου ο αφηγητής ακόμα ζει.

Η ατμόσφαιρα του κειμένου μου άρεσε, όπως και η γλώσσα. Απλά, καθώς ήδη σημείωσα, μου έμοιασε πολύ χαοτικό στην πλοκή του." - Kafka


"Δεν πολυκατάλαβα τι ακριβώς έγινε εδώ. Δεν ξέρω δηλαδή ακόμα ποιος ήτανε ποιος και τι σχέση είχε όλο αυτό με το Βαγγέλη και το τρακάρισμα και τον τρελό γέρο. Το διάβασα ευχάριστα, αλλά θέλει να ξεδιαλύνεις πολλά πράγματα ακόμη." - Nienor


"Η ιστορία ξεκινάει γεμάτη υποσχέσεις, κάπου στη μέση φαίνεται ότι άρισες να ανησυχείς γιατί δεν σου ερχόταν η συνέχεια, και στο τέλος έπαθες πανικό, κλείνοντας όπως-όπως. Κατανοητό. FFL είναι αυτό, πότε δουλεύει πότε όχι. Ακόμη, θέλω να σου πω, ότι μέσα στο άγχος σου να τα πεις, να αφηγηθείς παρακάτω, ξέχασες να το κάνεις λογοτεχνικό. Το κείμενο μοιάζει δημοσιογραφικό." - Cassandra Gotha


"Αν και είχε ωραία ατμόσφαιρα, τα επί μέρους κομμάτια της ιστορίας μού φάνηκαν κάπως ασύνδετα. Η φυλάκιση, ο Παντελής, ο γέρος, το ατύχημα. Αν και καταλαβαίνω προς τα πού θες να το πας, δεν υπάρχει ένας ξεκάθαρος λόγος που συμβαίνουν όλα." - Mesmer


"Δεν είμαι σίγουρη για τη ροή ή το νόημα της ιστορίας. Αν κρίνω από τον εαυτό μου (όταν γράφω παρόμοια βιαστικά), ξεκίνησες να γράφεις κάτι και στην πορεία σου προέκυψε κάτι άλλο; Έχεις πολλά στοιχεία που θα γίνουν τελικά κάτι δυνατό, αλλά αυτή τη στιγμή τού λείπουν πράγματα για να πει κανείς ότι είναι ολοκληρωμένο, και σα γραφή και σαν ιδέα.Στο ξανακοίταγμα, θα ήθελα περισσότερες πληροφορίες, να γίνει πιο αληθινό. Πχ, τι έγινε μετά την αποφυλάκιση; Δουλεύει, μένει με τους γονείς, τον αποκήρυξαν; Ξέρει η γειτόνισσα ότι είναι αποφυλακισμένος ή τον γλυκοκοιτάζει γιατί δεν το ξέρει (ο ρατσισμός είναι κακό πράγμα, αλλά εμείς οι συγγραφείς πρέπει να ξέρουμε να τον εκμεταλλευόμαστε δραματουργικά…)" - Naroualis


"Περιεχόμενο και Δομή:
Μου άρεσε: Η στρωτή ιστορία, η στρωτή απόδοση.
Τι θα μου άρεσε, ή τι θα ταίριαζε περισσότερο: Θα το εμπλούτιζε πιθανόν, μια αναπάντεχη “επι-πλοκή”.
Λογοτεχνικά: Λόγος χωρίς -αταίριαστες προς την ιστορία- περιττές εξάρσεις. Μένουν οι απλές περιγραφές να χτίσουν την τελική εντύπωση με εικόνες." - Πυθαρίων

Το πρωί διευθυντής, το βράδυ DJ

Υπάρχει μία ταινία του 1983 με τον τίτλο "Μαθήτρια το πρωί, πόρνη το βράδυ", ταινία που αν μη τι άλλο, προκαλεί μόνο και μόνο από τον τίτλο της. Σκοπός μου σήμερα δεν είναι να σας προκαλέσω και εγώ με την αναφορά μου στην ταινία, αλλά να μοιραστώ μαζί σας την (σχεδόν) παρόμοια ζωή που ζω εδώ και περίπου έναν χρόνο.

Πριν από έναν χρόνο, μου τηλεφώνησε ο ιδιοκτήτης ενός metal bar στην Λευκωσία και μου πρότεινε να παίζω μουσική κάθε Παρασκευή. Φυσικά δέχτηκα γιατί (όσοι με ξέρετε το γνωρίζετε ήδη) είμαι άρρωστος με την μουσική!

Από τότε λοιπόν και κάθε Παρασκευή, αφού σχολάω από την κανονική δουλειά, πετάω τα πουκάμισα και τα καλά παντελόνια, φοράω τα metal t-shirts μου και τα τζιν μου και πηγαίνω στην δεύτερη δουλειά που όμως μόνο ως δουλειά δεν την βλέπω. Εκεί εμφανίζεται ένας άλλος εαυτός μου, ένας εαυτός που είχε χαθεί για πολλά χρόνια και τον συνάντησα ξανά μέσα σε αυτές τις βραδιές. Μπορώ κάλλιστα να πω ότι μου είχε λείψει!

Ακούγοντας τα παραπάνω λόγια κάποιος θα σκεφτεί ότι "ξεσαλώνω" με διάφορους τρόπους κάνοντας αυτή τη δουλειά. Όχι, δεν ξεπερνάω ποτέ τα όρια μου. Επίσης είμαι πιστός σε όλες τις αρχές μου, χωρίς να προδίδω κανέναν. Αυτό που κάνω, προσπαθώ να το κάνω καλά. Να παίξω τη μουσική που ξέρω και να διασκεδάσει ο κόσμος. Αυτή είναι η προτεραιότητά μου και αυτή θα είναι για πάντα.

Το θετικό για μένα, κάνοντας αυτή τη "δουλειά" είναι ότι γνωρίζω κόσμο από εκεί μέσα που θα μπορούσαν να είναι οι χαρακτήρες επόμενων διηγημάτων μου. Ένας από αυτούς ήταν και ο τύπος που έγραψα στο διήγημα "Αλεξάνδρα", ένα διήγημα που είχε δημοσιευθεί στο ONE:STORY. Φυσικά ακόμα και αν γνωρίζετε όλους τους θαμώνες που συχνάζουν στο bar που παίζω μουσική, δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβετε ποιός είναι, καθώς έχουν προστεθεί πολλά φανταστικά στοιχεία στον χαρακτήρα του.

Αυτά για σήμερα...

Τσαγκαροδευτέρα

Μία από τις πιο δύσκολες Δευτέρες της ζωής μου μου έδωσαν το έναυσμα για να ξεκινήσω αυτό το blog που ίσως να πέσει στον δρόμο σας και να διαβάσετε...

Γιατί είναι δύσκολη η Δευτέρα μου, δεν μπορώ να σας το αποκαλύψω, τουλάχιστον όχι αυτή τη στιγμή. Αυτό που μπορώ όμως να κάνω είναι να σας πω μερικά πράγματα για μένα.

Με λένε Αντώνη, η καταγωγή μου είναι από την τιμημένη (λέμε τώρα) Κόρινθο, είμαι 35 ετών και ζω στην Κύπρο τα τελευταία 8 χρόνια μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά μου. Εργάζομαι στην Λευκωσία σε μία δουλειά που την αγαπώ, αλλά μου τρώει πάρα πολλές ώρες...

Αυτό που ίσως σας ενδιαφέρει περισσότερο όμως είναι ότι λατρεύω το γράψιμο! Γράφω από πολύ μικρός, με μεγάλα διαλείμματα όμως. Γράφω διάφορα πράγματα, τα περισσότερα όμως κινούνται στον χώρο του φανταστικού. Από ηρωική φαντασία μέχρι και τα αγαπημένα μου διηγήματα τρόμου. Έχω γράψει και άλλα πράγματα εκτός αυτών. Έχω γράψει μέχρι και παραμύθι (αν και απευθύνεται περισσότερο σε μεγάλους παρά σε μικρούς φίλους) και επίσης γράφω σε ένα γνωστό webzine μουσικού περιεχομένου, όπου ασχολούμαι με δισκοκριτικές, συνεντεύξεις και ανταποκρίσεις συναυλιών μεταξύ άλλων. Όπως καταλαβαίνετε η συγγραφή είναι στο αίμα μου. Αν το κάνω καλά ή όχι δεν είναι κάτι που με απασχολεί ιδιαίτερα. Απλά μου βγαίνει... Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να μπορεί να πει καλύτερα κάτι γράφοντας παρά λέγοντας το.

Η μέρα σήμερα ήταν τραγική για μένα από πολλές απόψεις. Σας είπα πιο πάνω ότι δεν μπορώ να σας αποκαλύψω τους λόγους, αλλά θα σας πω μερικά γενικά πράγματα. Σήμερα ένιωσα να κρέμονται από τα χείλι μου κάποιοι άνθρωποι που περίμεναν να ακούσουν μερικές λέξεις ελπίδας. Αντί αυτού, άκουσαν ότι χειρότερο γινόταν. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερο, παρόλα αυτά η όψη τους όταν τους ανακοίνωνα αυτά που έπρεπε να ανακοινώσω σκοτείνιασε και γέμισε με αβεβαιότητα. Εξοργίστηκαν, φώναξαν, έβρισαν, κόντεψαν να κλάψουν, δεν ήξεραν πως έπρεπε να αντιδράσουν. Προσπάθησα να τους δώσω κάποιο κράτημα, υποστηρίζοντας ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερα, και νομίζω ότι ως έναν βαθμό τα κατάφερα, όμως η όλη διαδικασία ήταν τόσο ψυχοφθόρα που νοιώθω πραγματικά εξαντλημένος...

Έτσι, αποφάσισα να δημιουργήσω αυτό το blog όχι για να πω αυτά που μου συνέβηκαν, αλλά για να γράψω κάτι, οτιδήποτε. Και εδώ εύχομαι να γίνει η μικρή γωνιά μου. Η γωνιά που θα έρχομαι και θα γράφω για να ξεχαστώ από την καθημερινότητα η οποία μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

Καλωσορίσατε στο Seals the Sense!