Ιστορική φαντασία και συγγραφή

Υπάρχουν φορές που κάποια αναφορά σε ένα γεγονός, ακόμα και όταν αυτό δεν είναι αληθινό, σε γεμίζει με έμπνευση...

Κάτι τέτοιο έπαθα πριν μερικές ημέρες, όταν διάβασα μία ιστορία που αποδείχτηκε αναληθή, παρόλα αυτά μου έδωσε την λεγόμενη "πρώτη ύλη" για να γράψω κάτι εντελώς καινούριο. Και ενώ όλο αυτό προοριζόταν για έναν διαγωνισμό του sff.gr, τελικά ήρθε μία προκύρηξη για διαγωνισμό διηγημάτων των "Συμπαντικών Διαδρομών" όπου το ζητούμενο είναι να γραφτεί μία φανταστική ιστορία που να έχει ως βάση όμως ιστορικά γεγονότα/περιοχές κλπ. Βλέποντας ότι το διήγημά μου έχει τις βάσεις να καταταχτεί εκεί, νομίζω ότι θα προτιμήσω να το στείλω στον διαγωνισμό των διάσημων εκδόσεων...

Το μόνο που απομένει είναι να κάτσω να το ολοκληρώσω. Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό πιέστηκα αρκετά τόσο λόγο δουλειάς, όσο και του δεύτερου μου χόμπι την μουσική, έτσι έμεινα αρκετό καιρό εκτός "γραφής" όσον αφορά την λογοτεχνική/καλλιτεχνική άποψή της (γιατί όπως γνωρίζετε, γράφω πάντα και σχεδόν ασταμάτητα για το μουσικό ηλεκτρονικό περιοδικό με το οποίο συνεργάζομαι).

Ελπίζωντας πως η επιστροφή μου στο blog θα σηματοδοτήσει και την (άμεση) επιστροφή μου στην συγγραφή, σας εύχομαι ένα καλό καλοκαίρι! :)

Βασιλική

Τα Χριστούγεννα είχα γράψει ένα μικρό διήγημα με θέμα τις γιορτινές εκείνες ημέρες, εμπνευσμένο όμως από την οικονομική κρίση που υπήρχε (και εξακολουθεί να υπάρχει) στην Ελλάδα. Σήμερα που η κρίση έφτασε με εκπληκτικά γρήγορους ρυθμούς και στην Κύπρο μας, φαντάζει πολύ επίκαιρο...

Βασιλική

Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν με γοργούς ρυθμούς και όλη η πόλη είχε φορέσει τα γιορτινά της. Το κρύο είχε κάνει την εμφάνισή του εδώ και αρκετό καιρό και οι καμινάδες των σπιτιών κάπνιζαν σχεδόν όλη την ημέρα. Φυσικά όχι σε όλα τα σπίτια, καθώς η οικονομική κρίση που είχε πλήξει την χώρα τα τελευταία χρόνια, άφησε αρκετά σπίτια χωρίς θέρμανση. Όμως το κλίμα εξακολουθούσε να είναι γιορτινό. Τα μικρότερα παιδιά χαίρονταν τις διακοπές του σχολείου και έπαιζαν ανέμελα στους δρόμους και στο κοντινό πάρκο της πόλης. Τα μεγαλύτερα παιδιά του λυκείου και του πανεπιστημίου, βρίσκονταν στις καφετέριες για να συναντήσουν φίλους που είχαν καιρό να δουν. Μαζί τους και οι άνεργοι που μόλις είχαν επιστρέψει από ένα ακόμα αποτυχημένο σαφάρι ανεύρεσης εργασίας.

Όσο πλησίαζε η νύχτα, το κρύο γινόταν όλο και πιο τσουχτερό. Η μικρή Βασιλική καθόταν στο σαλόνι του σπιτιού και προσπαθούσε να ζεσταθεί. Ήταν η μικρότερη της οικογένειας του Μιχάλη, ο οποίος είχε ακόμα έναν γιό. Η μητέρα της μικρής Βασιλικής, της έβαζε κάθε νύχτα όσα περισσότερα ρούχα μπορούσε, για να μένει ζεστή. Θέρμανση δεν υπήρχε. Ο Μιχάλης είχε να δουλέψει πολύ καιρό. Η εταιρεία μεταφοράς μπετόν στην οποία δούλευε είχε κλείσει. Από τότε έβρισκε κάποιες περιστασιακές δουλειές, αλλά ποτέ κάτι σταθερό και όλες με πολύ λίγα λεφτά, ίσα-ίσα για να βγάλει κάποια έξοδα του σπιτιού. Ο γιος του βοηθούσε το σπίτι όταν σχολούσε από το πανεπιστήμιο. Είχε βρει δύο διαφορετικές δουλειές και δούλευε πότε στην μία και πότε στην άλλη. Η γυναίκα του, ήταν άνεργη και αυτή τους τελευταίους τέσσερις μήνες, καθώς η υπεραγορά στην οποία εργαζόταν έκλεισε. Παρόλα αυτά, έρχονταν τα Χριστούγεννα και για αυτήν την οικογένεια…

Η Βασιλική ζητούσε να στολίσουν το δεντράκι εδώ και πολύ καιρό. Ο Μιχάλης άκουγε, αλλά έκανε ότι δεν καταλάβαινε. Η μητέρα της προσπαθούσε να την παραπλανήσει λέγοντάς της διάφορες δικαιολογίες. Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν από χρήματα. Τα παιδιά θέλουν μόνο να ζήσουν αυτά που πρέπει να ζουν αυτές τις ημέρες. Όλη αυτή η ιστορία έτρωγε τον Μιχάλη και προσπαθούσε να βρει κάποιον τρόπο για να κάνει Χριστούγεννα η οικογένειά του. Πήγε σε διάφορες φιλανθρωπικές εταιρείες, αλλά όλες του είπαν να κάνει υπομονή, καθώς είναι πολύς ο κόσμος που ζητά βοήθεια και προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο δυνατό για όλους. Βοήθεια όμως δεν ερχόταν.
Ήταν 22 του Δεκέμβρη και το σπίτι της μικρής Βασιλικής ήταν ακόμα αστόλιστο. Η Βασιλική κοίταξε τον μπαμπά της με τα μεγάλα, σχεδόν δακρυσμένα, μάτια της και τον ρώτησε τι θα γίνει με το δεντράκι τους. Ήταν η χαριστική βολή για τον Μιχάλη. Της υποσχέθηκε ότι μέχρι το βράδυ θα το έχουν στολισμένο στο σαλόνι, δίπλα από τον τρυπημένο τους καναπέ. Η γυναίκα του άκουσε την υπόσχεση και πήγε να ρωτήσει για εξηγήσεις, όμως ο Μιχάλης της έκανε νόημα να σταματήσει. Φίλησε στοργικά την Βασιλική και έφυγε από το σπίτι.

Προορισμός του Μιχάλη ήταν το εμπορικό κέντρο. Είχε δει πριν λίγες ημέρες κάποιον να βγάζει ελαττωματικά χριστουγεννιάτικα δέντρα στην πίσω πλευρά των καταστημάτων. Ίσως θα μπορούσε να αποσπάσει κάποιο και να το πάρει στο σπίτι του. Έπρεπε να παρακολουθήσει όμως την κατάσταση και να βεβαιωθεί ότι δεν θα τον δει κανείς όσο κάνει αυτήν την πράξη. Είχε ρωτήσει πριν από καιρό τι γίνονται αυτά τα δέντρα και του είχαν απαντήσει ότι τα πηγαίνουν για επιδιόρθωση. Τίποτα δεν πετιέται.

Πήγε προσεχτικά στην πίσω πλευρά των καταστημάτων. Υπήρχε ένα δέντρο εκεί. Κοίταξε γύρω του παρατηρώντας τους πιθανούς κινδύνους. Στην συνέχεια πήρε το αυτοκίνητό του όσο πιο κοντά μπορούσε στο σημείο όπου βρισκόταν το δέντρο. Με γρήγορες αλλά και κάπως αδέξιες κινήσεις, κατόρθωσε να το βάλει στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του. Μπήκε γρήγορα μέσα και απομακρύνθηκε. Η αποστολή του όμως δεν είχε τελειώσει. Χρειαζόταν στολίδια και φωτάκια για το δεντράκι. Αποφάσισε να πάει σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα της πόλης, όπου είχε πολλά στολίδια για χριστουγεννιάτικα δέντρα. Μπήκε μέσα και προχωρούσε ανάμεσα στους διαδρόμους. Το κατάστημα είχε πολύ κόσμο. Αυτός έκανε ότι έψαχνε για τα κατάλληλα στολίδια και άνοιγε τις συσκευασίες, δήθεν για να δει καλά τα στολίδια. Τοποθετούσε κάποιο στα ράφια και όποτε έβρισκε ευκαιρία, το έχωνε στις τσέπες του. Αυτό το επανέλαβε αρκετές φορές, ώσπου οι τσέπες του γέμισαν με στολίδια. Τότε έβαλε το κινητό του στο αθόρυβο και άρχισε να προσποιείται ότι μιλάει για κάτι επείγων, σχεδόν τρέχοντας προς τα έξω. Τα είχε καταφέρει.
Έμεναν μόνο τα φωτάκια. Γι αυτό ήξερε ακριβώς που να πάει. Ένας στην γειτονιά, υπάλληλος στην κυβέρνηση σε πολύ υψηλή θέση, είχε στολίσει ένα δέντρο της αυλής του και το είχε φορτώσει πολλές λάμπες. Ο Μιχάλης είχε αποφασίσει να του πάρει μία σειρά. Εξάλλου, μία σειρά του έφτανε, ενώ δεν θα έκανε μεγάλη διαφορά στο δέντρο του υπαλλήλου.

Μπήκε στην αυλή προσεχτικά. Έφτασε στο δέντρο και έψαξε την παροχή ρεύματος. Αφού την βρήκε, έβγαλε από την πρίζα την μία από τις τρεις σειρές φώτων που βρήκε και άρχισε να την μαζεύει. Έκανε αρκετή ώρα για να ξεμπλέξει τα φωτάκια από το δέντρο, καθώς αυτά μπλέκονταν μεταξύ τους και τον καθυστερούσαν πολύ. Είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος όταν…

Ακούστηκε δίπλα του σχεδόν η σειρήνα του περιπολικού της αστυνομίας. Η γυναίκα του υπαλλήλου της κυβέρνησης, είχε δει τον Μιχάλη να βγάζει τις λάμπες από το δέντρο και τους είχε ειδοποιήσει. Αυτή στεκόταν στο παράθυρο και κοιτούσε την σκηνή. Ο Μιχάλης σήκωσε τα χέρια και προσπάθησε να δικαιολογηθεί. Οι αστυνομικοί έψαξαν αυτόν και το αυτοκίνητό του. Τον ρώτησαν που βρήκε το δέντρο και τα στολίδια. Ο Μιχάλης δεν άντεξε. Ξέσπασε σε λυγμούς και προσπαθούσε να δικαιολογηθεί για όσα έκανε. Οι αστυνομικοί, αν και έδειξαν, όπως του είπαν, κατανόηση, πήραν τελικά τον Μιχάλη στο τμήμα και τον κατάγγειλαν για κλοπή. Ο Μιχάλης θα έμενε στο κρατητήριο μέχρι να αποφασίσει ο διοικητής της αστυνομίας της πόλης για την τύχη του.

Η Βασιλική περίμενε τον μπαμπά της για να στολίσουν το δέντρο. Δεν γνώριζε τι είχε συμβεί, ούτε κατάλαβε γιατί η μαμά της και ο μεγάλος αδερφός της έφυγαν τόσο βιαστικά από το σπίτι πριν από δύο ώρες. Καθόταν στο σκαμνάκι της, στο σημείο που της είπε ο μπαμπάς της ότι θα στολιστεί το δεντράκι τους. Η ώρα περνούσε, νύχτωσε και άρχισε να κάνει ψύχρα. Η Βασιλική κρύωνε και πεινούσε, αλλά δεν σηκωνόταν από το σκαμνάκι της. Κοιτούσε πότε το σημείο που θα στολιζόταν το δεντράκι και πότε την πόρτα περιμένοντας την να ανοίξει. Τίποτα δεν συνέβαινε όμως. Η Βασιλική αποκοιμήθηκε εκεί, πάνω στο σκαμνάκι, με το κεφαλάκι της να ακουμπάει στον παγωμένο τοίχο. Η ώρα περνούσε και το κρύο γινόταν πολύ τσουχτερό.

Όμως, ξαφνικά άρχισε να ζεσταίνεται το σαλόνι. Ένα γλυκό φως ξύπνησε την μικρή Βασιλική. Αυτή άνοιξε τα μάτια και αφού τα έτριψε, κοίταξε προς το σημείο από όπου έβγαινε το φως. Εκεί είδε κάτι σαν ένα αυτοσχέδιο μικρό τζάκι. Δίπλα βρισκόταν ένα τεράστιο στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο με πολύχρωμες και πανέμορφες μπάλες, υπέροχα φωτάκια, ενώ στην κορυφή του βρισκόταν ένα επιβλητικό, αστραφτερό αστέρι. Η Βασιλική άνοιξε το στόμα της από δέος κοιτάζοντας το δέντρο.

Ένας ήχος, σαν τρίξιμο καρέκλας, της απόσπασε την προσοχή. Κοίταξε δίπλα της και στην κουνιστή καρέκλα του μπαμπά της βρισκόταν ο Άγιος Βασίλης. Αυτός της χαμογέλασε και αυτή έτρεξε φωνάζοντας από ενθουσιασμό κοντά του. Ο Άγιος Βασίλης την πήρε αγκαλιά και την έκατσε στα πόδια του. Της χαμογελούσε και της μιλούσε, ενώ η Βασιλική απαντούσε σε όλα του τα ερωτήματα. Η Βασιλική κοίταζε και περιεργαζόταν τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Άγιου Βασίλη, τα οποία της φαίνονταν πολύ γνωστά. Κοιτάζοντας καλύτερα άρχισε να αναγνωρίζει τον… μπαμπά της . Ο Άγιος Βασίλης ήταν ο μπαμπάς της, ήταν σίγουρη. Τον ρώτησε και αυτός απλά χαμογέλασε. Τότε του έκανε την πιο μεγάλη αγκαλιά που του είχε δώσει ποτέ. Και εκεί, ευτυχισμένη όπως ήταν, αποκοιμήθηκε.
Η γυναίκα του Μιχάλη περίμενε όλη την νύχτα στο αστυνομικό τμήμα, μαζί με τον γιο της. Το πρωί τελικά ο διοικητής του τμήματος μίλησε με τον Μιχάλη και αυτός του εξήγησε για όλα όσα είχαν συμβεί. Του είπε για την ανεργία και για την κόρη του τη Βασιλική της οποίας πιθανόν αυτά να ήταν τα τελευταία της Χριστούγεννα, καθώς έπασχε από μία σπάνια αρρώστια του αίματος. Ομολόγησε επίσης ότι δεν είχε χρήματα για να πραγματοποιήσει την επιθυμία της, και του εξήγησε ότι οι φιλανθρωπικές εταιρείες δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Ο διοικητής αποφάσισε να ελευθερώσει τον Μιχάλη για να πάει στο σπίτι του, χωρίς όμως τα κλοπιμαία τα οποία θα έπρεπε να επιστραφούν στους ιδιοκτήτες τους.

Ο Μιχάλης πήρε την γυναίκα του αγκαλιά, κοίταξε τον γιο του ντροπιασμένος, και πήγαν στο σπίτι τους. Άνοιξαν την πόρτα και είδαν την μικρή Βασιλική πεσμένη από το σκαμνάκι της. Είχε φύγει με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλι της…

Writer's Block

Οι περισσότεροι από εσάς σίγουρα θα γνωρίζετε τι σημαίνει ο όρος "writer's block". Για όσους όμως δεν το γνωρίζουν, πρόκειται για το "μπλοκάρισμα" του συγγραφέα να γράψει κάτι, είτε αυτό είναι νέο κείμενο, είτε να συνεχίσει να γράφει αυτό που έγραφε.

Υπάρχουν πολλά sites που γράφουν σχετικά με την αποφυγή αυτού του φαινομένου. Οι συμβουλές που δίνουν είναι όλες αξιοσημείωτες. Μπορώ να σας δώσω και εγώ πολλές από αυτές. Όμως στην πραγματικότητα μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα: να βάλεις κάποιον να σου πει "ΚΑΤΣΕ ΚΑΙ ΓΡΑΨΕ"! Αυτός ο "κάποιος" μπορεί να είναι ο σύντροφος σου, ο αδερφός σου, ο φίλος σου, ο κολλητός σου, ακόμα και ο ίδιος σου ο εαυτός σου. Πρέπει όμως να το κάνεις! Μόνο έτσι θα σηκωθείς και θα συνεχίσεις να γράφεις.

Αυτό έπαθα το τελευταίο διάστημα... Ταξίδεψα στην Ελλάδα με την ιδέα ότι θα έχω άπλετο χρόνο και αρκετή ησυχία για να γράψω. Παρόλα αυτά δεν έγραψα ούτε λέξη! Επέστρεψα και έφτιαξα μία όμορφη γωνίτσα στο δωμάτιο μου για να γράψω. Ο χρόνος που ξόδεψα για να φτιάξω εκείνη τη γωνία, είναι και ο μοναδικός που βρέθηκα εκεί...

Το πήρα απόφαση όμως: ΤΕΡΜΑ οι δικαιολογίες! Από σήμερα κι όλας, ακόμα και μετά τη δουλειά, θα κάτσω να συνεχίσω το διήγημα που έχω ξεκινήσει εδώ και ένα μήνα περίπου! Πρέπει να τελειώσει για να περάσω στις απαραίτητες διορθώσεις. Μέχρι το τέλος του Απρίλη πρέπει να είναι έτοιμο και ο χρόνος περνάει δραματικά γρήγορα...

3-9 Μαρτίου: Εβδομάδα Διάβασε ένα ebook

Η νέα μορφή βιβλίου που έχει κατακτήσει τον κόσμο είναι τα ebooks. Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε τι είναι αυτά και πως διαβάζονται. Εγώ προσωπικά έχω ένα Kindle με το οποίο έχω διαβάσει αρκετά βιβλία. Στα θετικά των ebooks είναι ότι βρίσκεις ανά πάσα στιγμή όποιο βιβλίο θέλεις να διαβάσεις. Στα αρνητικά πρέπει σίγουρα να πούμε ότι χάνετε η αίσθηση του αρώματος ενός φρέσκου βιβλίου όταν το πρωτοανοίγουμε (υπέροχο συναίσθημα), όπως και ότι χάνονται οι ατελείωτες ώρες που σπαταλούμε στα βιβλιοπωλεία ώσπου να επιλέξουμε το βιβλίο που θα διαβάσουμε.

Η εβδομάδα από 3 μέχρι 9 Μαρτίου είναι αφιερωμένη στο ebook. Τελευταίο ebook που διάβασα είναι  ενός συμφορουμίτη στο sff.gr του Ντίνου Χατζηγιώργη ο οποίος μάζεψε κάποια διηγήματα, τα μετάφρασε στα αγγλικά και τα έκδωσε σε μία αξιόλογη συλλογή. Δυστυχώς από ότι έμαθα, δεν πήγε καλά από άποψη πωλήσεων, όμως αυτό δεν πρέπει να τον πτοήσει. Ο ίδιος ο συγγραφέας σκέφτεται να εκδώσει βιβλίο του μεταφρασμένο στα αγγλικά ή όχι... Ανάμεσα στα διηγήματα του Χατζηγιώργη υπάρχει ένα με μία καταπληκτική ιδέα: Ένας νεαρός χρησιμοποιεί μία παράνομη υπηρεσία κλωνοποίησης ανθρώπων για να κλωνοποιεί την μητέρα του η οποία του σπάει τα νεύρα! Πραγματικά καταπληκτική ιδέα.

Επόμενο βιβλίο σε μορφή ebook είναι το Μεγάλο Μυστικό Θέαμα του Clive Barker...

Κατά τον Δαίμονα Εαυτού

Η εικόνα που στολίζει της τελευταίες ημέρες τον τίτλο του blog μου στο πάνω αριστερό μέρος της οθόνης, προέρχεται από την νέα κυκλοφορία του Ελληνικού συγκροτήματος Rotting Christ.

Το νέο τους άλμπουμ είναι εκεί έξω και οι πρώτες κριτικές έχουν κάνει την εμφάνισή τους εδώ και καιρό. Εγώ δεν θέλω να ασχοληθώ με την κριτική του δίσκου για δύο βασικούς λόγους: Οι RC είναι μία από τις αγαπημένες μου μπάντες στον κόσμο άρα δεν θα ήμουν καθόλου αντικειμενικός, και δεύτερον δεν θέλω να ασχοληθώ με τεχνικά μέρη και άλλα παρόμοια στοιχεία γι αυτό το άλμπουμ.

Το "Κατά τον Δαίμονα Εαυτού" μίλησε μέσα μου ως μία από τις πιο σκοτεινές δουλειές των Rotting και με γέμισε με έμπνευση όσον αφορά τις δικές μου "αναζητήσεις" μέσα από τα γραπτά μου. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί το άλμπουμ είναι ένας από τους καλύτερους συντρόφους κατά τη διάρκεια της συγγραφής. Πριν ανακαλύψω την μαγεία του αυτού του άλμπουμ, άκουγα συγκροτήματα όπως οι Nox Arcana, Elend, Ataraxia, Dead Can Dance, Dark Sanctuary κλπ, δηλαδή νεοκλασικό darkwave/dark ambient το οποίο ύφος με βοηθά αρκετά να συγκεντρώνομαι στην γραφή μου. Το ίδιο έχει επιτύχει και το άλμπουμ των Rotting που παράλληλα με ταξιδεύει σε άλλες χώρες, σε άλλα μέρη με τις αναφορές του σε διάφορα έθνη.

Το άλμπουμ έχει μία πολύ σκοτεινή όψη, πράγμα που μας έχουν συνηθίσει οι Rotting Christ, όχι όμως με αυτό το ύφος. Μου άρεσε αρκετά η εναλλαγή ταχυτήτων η οποία κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Κάποια από τα κομμάτια του άλμπουμ μοιάζουν σαν να είναι κομμάτι μίας ξεχασμένης τελετουργίας και αυτό είναι ένα από τα συναρπαστικά μέρη του.

Συγχαρητήρια στο Ελληνικό συγκρότημα που μας έκανε για ακόμα μία φορά υπερήφανους!

Υ.Γ. Η ίδια και απαράλλαχτη έκφραση στολίζει τον τάφο του Τζιμ Μόρισον στην Γαλλία!

Ώρες συγγραφής και χαϊκού

Διάβαζα τις προάλλες ένα site δημιουργικής γραφής το οποίο προέτρεπε να βρεις την καλύτερη στιγμή που σε βολεύει για γράψιμο και να την τηρείς… Μάλιστα έλεγε ότι καλό είναι να γράφεις νωρίς το πρωί. Το δοκίμασα, αλλά δεν! Κοιμάμαι όρθιος αν ξυπνήσω νωρίτερα από ότι συνήθως. Έχω θέμα και με τις ώρες της δουλειάς οι οποίες είναι πολλές, οπότε να γράφω σταθερά μεσημέρια ή απογεύματα, πάλι με δυσκολεύει. Από την άλλη, το βράδυ θέλει και η γυναίκα μου λίγη παρέα, οπότε το περνάμε μαζί βλέποντας κάποιο έργο στην τηλεόραση… Τι μένει λοιπόν; Δύσκολη η ζωή του συγγραφέα!

Μία Παρασκευή που έμεινα σχεδόν όλη μέρα στην δουλειά, βρήκα λίγο χρόνο να πάω στο βιβλιοπωλείο Rivergate στα Λατσιά μεταξύ πέντε με εφτά. Η ησυχία που είχε ο χώρος και η συνοδεία του ζεστού καφέ μου έδωσε μεγάλη ώθηση και έγραψα περίπου εφτά σελίδες ενός διηγήματος που έχω συλλάβει τον τελευταίο καιρό. Τελικά δεν μπορώ να εφαρμόσω κάποια συγκεκριμένη ώρα… Γράφω όπου και όποτε μπορώ, είτε είναι ήσυχα είτε όχι… Ακόμα και στην δουλειά έχω γράψει διήγημα! Τα αποτελέσματα δεν μπορώ να τα κρίνω εγώ, μόνο την ποσότητα του γραψίματος η οποία ποικίλει από λίγες λέξεις μέχρι πολλές σελίδες.

Πριν λίγες ημέρες διάβασα ένα ποίημα χαϊκού. Δεν θυμάμαι αν το έχω αναφέρει ξανά, αλλά με την ποίηση δεν έχω καμία απολύτως σχέση! Ναι, μου αρέσει, την απολαμβάνω όποτε τύχει να διαβάσω, αλλά εγώ δεν μπορώ να γράψω ούτε έναν στοίχο. Με το χαϊκού που διάβασα (σημείωση: πρώτη φορά είδα τέτοιου είδους ποίημα) έψαξα να μάθω τι είναι. Διάβασα λοιπόν ότι είναι είδος ποίησης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το δέκατο έκτο αιώνα και υιοθετήθηκε στην Ευρώπη στις αρχές του εικοστού. Από εκεί πέρασαν τον Ατλαντικό και έφτασαν να γίνουν πολύ δημοφιλή σε όλο το Δυτικό κόσμο. Στην αυθεντική στιχουργική μορφή τους, τα χαϊκού είναι μικρά ποιήματα από 17 συλλαβές σε ένα ενιαίο στίχο. Τα χαϊκού συμπυκνώνουν ευφυΐα και σοφία, που εκφράζονται με λυρική, ή άλλοτε, χιουμοριστική διάθεση, ενώ  συχνά υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Στα χαϊκού σημαντική θέση έχουν η φύση, οι εποχές και τα χρώματα, η ομορφιά των λέξεων και των αντιθέσεων, ενώ το νόημα κάποιες φορές αποκτά δευτερεύουσα σημασία.

Έτσι δοκίμασα να γράψω και εγώ ένα χαϊκού. Διαβάστε το με δική σας ευθύνη…

Δύο νύχτες, ήρθε χειμώνας

Τέσσερις σφαίρες, πτώμα.

Σάρκα, Αίμα και... Εκλογές

Εδώ και ημέρες το βασικό θέμα των συζητήσεων είναι οι εκλογές. Οι συζητήσεις πάνε και έρχονται, άλλες φορές με περισσότερο πάθος από όσο χρειάζεται, ενώ άλλες λιγότερο. Συμφωνώ ότι οι εκλογές είναι κάτι πολύ σημαντικό για ένα κράτος και τους πολίτες τους και είμαι ο πρώτος που λέει ότι η αποχή από τις κάλπες δεν είναι λύση, όμως δεν μπορώ με τίποτα να χωνέψω τους φανατισμούς που βλέπω από ορισμένους. Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να γίνουν στην πολιτική. Και φυσικά εδώ στη Κύπρο μας έχουν καταφέρει και το αντίθετο: Να πολιτικοποιήσουν το ποδόσφαιρο! Η σύνδεση της πολιτικής με το ποδόσφαιρο (και το αντίθετο) λοιπόν είναι ένα θέμα που πάντα με έβρισκε απέναντί του.

Το ποδόσφαιρο είναι το αγαπημένο μου άθλημα, χωρίς να φανατίζομαι ιδιαίτερα. Ναι, πολλές φορές σκάω όταν χάνει η αγαπημένη μου ομάδα, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στα 90 λεπτά του αγώνα, μετά το… ξεχνάω. Πάντα παρακολουθούσα τόσο εγχώριο όσο και παγκόσμιο ποδόσφαιρο, κάτι που για να πω την αλήθεια το έχω μειώσει αρκετά τα τελευταία χρόνια και δεν μπορώ να κρύψω ότι μου λείπει. Δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτό το υπέροχο άθλημα το έχουν συνδέσει με την πολιτική τόσο πολύ. Αλλά δεν είναι αυτό το σημερινό μου θέμα, παρά τον μεγάλο πρόλογο…

Εκμεταλλεύτηκα αυτές τις 2 ημέρες των εκλογών αφιερώνοντας τες στο αγαπημένο μου διάβασμα. Τελείωσα ένα βιβλίο του αγαπημένου μου συγγραφέα τρόμου, του Γκράχαμ Μάστερτον, με τίτλο "Σάρκα & Αίμα". Άλλο ένα καταπληκτικό βιβλίο από τον άρχοντα του είδους! Η μαγεία αυτού του ανθρώπου να δημιουργεί αυτές τις αποπνικτικές ιστορίες που δεν συνιστάται να τις διαβάζουν άνθρωποι με καρδιακές ανεπάρκειες, είναι απίθανη. Εκεί όμως που ξεχωρίζει ιδιαίτερα αυτός ο άνθρωπος, είναι ότι καταφέρνει να κάνει τις ιστορίες του τόσο πειστικές, ακόμα και αν είναι εντελώς παράλογες! Δεν θα αναπτυχθώ στο "Σάρκα & Αίμα" καθώς ίσως να μπω σε λεπτομέρειες που δεν θέλει κάποιος να διαβάσει και να του χαλάσω την έκπληξη (αν τελικά αποφασίσει να διαβάσει το βιβλίο), αλλά το θέμα του είναι τόσο περίεργο που όμως όσο το διαβάζεις σου φαίνεται αρκετά λογικό. Αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να το αποκτήσω και θα αρχίσω να το δουλεύω σιγά-σιγά. Θυμάμαι ότι είχα διαβάσει μία συνέντευξη του Μάστερτον στο διαδικτυακό περιοδικό Fantasy Gate όπου ο Μάστερτον είχε πει κάτι ανάλογο:

"Όταν ήμουν μικρός συνήθιζα να διαβάζω Ιούλιο Βερν και Έντγκαρ Άλλαν Πόε, αλλά επίσης και τους Ρώσους συγγραφείς Ντοστογιέφσκι και Τολστόι. Πάντα αγαπούσα τους συγγραφείς που έκαναν τις ιστορίες τους πέρα για πέρα πειστικές, ακόμα και αν είχαν την πιο εξωφρενική και φανταστική πλοκή. Συνήθιζα να σχεδιάζω και να γράφω δικά μου κόμικς και μικρές ιστορίες όταν ήμουν οχτώ χρονών, και να τα διαβάζω στους φίλους μου. Όταν ήμουν δεκατεσσάρων έγραψα ένα 400σέλιδο διήγημα με θέμα τα βαμπίρ που το αποκαλούσα Morbleu, όμως δυστυχώς το έχασα... ή ευτυχώς... ήταν απαίσιο. Όταν μεγάλωσα επηρεάστηκα από μεγάλους συγγραφείς όπως τους Nelson Algren και Walt Whitman, και αργότερα από κορυφαίους συγγραφείς όπως τους William Burroughs και Jack Kerouac.Γνώρισα τον William Burroughs πολύ καλά και μου δίδαξε πως να δημιουργώ ένα ιδιαίτερο είδος αληθοφάνειας στις νουβέλες μου "ζώντας" τα και όχι απλά γράφοντας γι αυτά. Έτσι εξηγείται το γιατί δίνω μεγάλη σημασία στα μυθιστορήματά μου στον καιρό, τους ήχους, τις μυρωδιές και τις γεύσεις που οι χαρακτήρες μου βιώνουν."

Πόσο εκπαιδευτικό και καθοδηγητικό όλο αυτό…